Zbigniewowi Herbertowi – wypominki:
„Śmierć Pana Cogito”
Nad ranem 28 lipca – przyszła śmierć,
by wydrzeć duszę poecie!
Niebo posmutniało,
wzmógł się wiatr,
zrobiło się smutno na świecie.
Tylko na kartce papieru wieczne pióro ręką biografa dopisało
słowo: Koniec!
[Krynica Zdrój, 28 lipca 1998r.]
Moim opłatkiem niech będzie wiersz niewinny – biały!
Pełen patosu, smutku – gorzkiej nędzy.
Czarnej żałoby co mi w serce wlała smutek bolesny.
Bo w mojej duszy nie ma już nadziei
na uścisk mamy najdroższy – kochany.
Mama odeszła do Krainy Cieni w mglisty poranek listopadowy.
Choć rozum ciągle odrzuca tę prawdę,
a serce szuka maminej dłoni i tembru kochanego – ciepłego głosu,
co we mnie koił każdą ludzką zdradę,
która mocno boli.
Tak w mej boleści mocno zagubiona,
odświeżam w sercu Mamy wspomnienie,
choć Jej ze mną nie ma,
gdyż jest daleko u Pana Boga,
kocham jej życia każde tchnienie i wspomnienie.
Retrospekcja – cofanie się w czasie do miejsc i ludzi, których kochaliśmy…Sprzyjają temu listopadowe wypominki i czczenie przeszłości…
***
Och, to przemijanie… ileż to razy uświadamiamy sobie naszą śmiertelność?
***
Czy istniejemy we wspomnieniach i sercach ludzi? Tak. I we wspomnieniach, i sercu, i w kamieniu.
1.
Śpiewano o ludziach z papieru,
łatwopalnych, co odchodzą w zapomnienie.
O pierwszych miłościach i, o tym,
co nieuniknione i przez człowieka niepojęte.
A także o tym, że gdziekolwiek odchodzimy,
stając się Cieniem,
istniejemy w kamieniu: z datą narodzin i własnej śmierci…
Autor: Danuta schmeling
Przemijanie objawiające się starością nosi znamiona jutra.
Tylko instynkt samozachowawczy nakazuje człowiekowi walkę o życie i ludzkie trwanie, i oby jak najdłużej…
***
Starość
ma niebieskie, smutne oczy
i ręce zmęczone od noszenia ciężarów dnia.
Tylko serce siłą miłości trzyma się życia
– trwa w teraźniejszości…
Październikowy czas, zatopiony w jesiennej plusze, to najlepszy moment, by wspominać przeszłość, ożywić w niej tych, których już z nami nie ma…Dać upust swoim emocjom i łzom – tęsknocie i wielkiej miłości…
***
Przytulona do wspomnień próbuję
uwolnić z otchłani przeszłości nasze wspólne razem.
Myśli w głowie szaleją.
Tylko pusty ton łkających słów
odbija się echem o tamte czasy
i emocje nieumyślnie zamknięte w sercu.
Mało mi Ciebie!