Wszystko ma swój czas, także i ja, dlatego z gorliwością serca żegnam swoja profesję, dzięki której byłam tym, kim byłam – nauczycielką.

***

“Kiedyś przecież trzeba było odejść…”

Wspominać będę swoją nauczycielską przeszłość
radośnie i czule.
Każdy kawałek kredy zamieniony w słowa
na zielonej płaszczyźnie prostokąta i szkolnego życia.

Wspominać będę salę pod trójką,
gdzie toczyły się boje o mądrość moich uczniów,
o ich sprawność językową i wrażliwość,
oczytanie,
teatralne gesty,
paradoksalnie także o lirykę,
epikę i dramat naszego wspólnego życia.

Wspominać będę wielu zacnych ludzi,
którzy nauczyli mnie,
że kochać – z racji wyboru – ten zawód,
to nie jest powinność,
lecz przywilej –
dar powołania zamieniony
w piękne zawodowe życie.

7 listopada 2014r.