W dialektyce kontemplacji:

Między szczegółem a uogólnieniem
w głębi bezmiaru utknęło słowo
z samowystarczalną fonią:
bez metafor,
bez przyspieszenia,
bez rozczarowania!
I on – poeta,
stojący na rubieży zdania.
A w klatce pierzastych papug
jakiś krajobraz, byle powiew wiatru:
życie z niemym cierpieniem i udręką
bez jakiegokolwiek rozwiązania,
bez nirwany.
Bilans ostateczny: zero!
Tylko tyle – mydlana bańka,
całe życie.

    Kiedyś Wisława Szymborka napisała piękny wiersz zatytułowany: “Nic dwa razy się nie zdarzy…” Ja zainspirowana poetycką weną i mądrością słów tegoż właśnie wiersza popełniłam następujący utwór, do którego przeczytania Państwa zachęcam.

***

Żadna chwila, co odeszła
w minioną Przestrzeń Czasu,
którą dawno temu
nazwano Przeszłością,
nie powtórzy się w naszym życiu
ani ze smutkiem,
ani z radością!
Nawet obiecująca Przyszłość
niesie ze sobą ryzyko utraty chwili,
czułego westchnienia,
chociaż wystrzegamy się w niej
pocałunku śmierci i unicestwienia,
zanurzenia w czymś,
czego nasz rozum ciągle nie pojmuje.
Zdecydowanie odrzuca,
wybierając “bycie”
w kosmogonicznej
Przestrzeni Jutra nazwanej przez Stwórcę –
ŻYCIEM…
Dlatego codziennie współobjęci miłością
kochajmy i szanujmy to co Tu i Teraz,
z największym uczuciem i starannością!