•  Wszystkim CZYTELNIKOM  mojego bloga przesyłam pozdrowienia i dedykuję słowa tej oto piosenki. Radosnego popołudnia!
  

1.
W ludzkiej doli można wskazać
początek i koniec:
miłość, samotność –
dni słoneczne lub gradowo-deszczowe.
Dom bez okien, światła i drzwi
zamknięty w grobowym dole…

Moje macierzyństwo nauczyło mnie obowiązkowości, dyscypliny, rozsądku, dobra i empatii. Tego, co powinno być podstawą mądrego – kobiecego funkcjonowania na co dzień w świecie zdominowanym przez mężczyzn…

I choć moich troje dzieci jest już “mocno” dorosłych, miłość do nich ani przez chwilę nie przestygła, ani nie zlodowaciała. Ale nie jestem zaborczą mamą. Pozwalam im żyć po swojemu. Nie narzucam się sobą, nie krytykuję – dyskretnie kocham, jak przed laty kochałam, ciesząc się z ich sukcesów, smucąc się z życiowych potknięć i drobnych niepowodzeń… Tak samo staram się zachowywać w stosunku do ich życiowych partnerów, którzy są mi tak samo bliscy, jak moi synowie i córka. Dlaczego? Bo tak nakazuje ludzka przyzwoitość… A ja pragnę być przyzwoitą, cokolwiek to znaczy… Szczerość w relacjach ludzkich nic nie kosztuje i zawsze jest szlachetna… Wiem to, bo doświadczyłam przed laty na sobie – od spotkanych ludzi – wiele dobra i szlachetnej – bezinteresownej troski, i czułości.

Liryka osobista

 Moim dzieciom: Łukaszowi, Tomaszowi i Michalinie

Dzięki moim dzieciom
nauczyłam się kochać
Boga, anioły,
codzienność.

Pierwsze troski:
niebieskie kleksy w zeszytach,
błędy w pisaniu, liczeniu
traktować ze zrozumieniem;
bez głupiej irytacji…

Sukcesy głaskać po głowie!
Łzy z ich twarzy wycierać dyskretnie,
by świat nie widział.
A ludzie bezdusznie nie komentowali.

Radość przebywania z synami i córką
dzielić na trzy równe kawałki,
by żadne z serc
nie poczuło się gorsze.
Odrzucone
przez matczyną miłość.

Dzięki moim dzieciom
nauczyłam się żyć mądrzej,
niż kiedykolwiek wcześniej.
Oni nauczyli mnie,
jak się kocha naprawdę…

27 listopada 2018 r.

Vide: fot. pixabay

 

Kiedy zaczynałam pisać – a było to dawno, dawno temu – nie miałam pojęcia, jak wielki czeka mnie trud w poszukiwaniu własnego stylu z pominięciem norm i regułek obowiązujących w poezji. Mądrość czy przekora?  Raczej chęć zaistnienia  w poezji na własnych zasadach, bez obciążania siebie garbem naśladowania kogokolwiek. I chociaż mam świadomość “pokraczności” swoich wierszy, lubię je właśnie w takim kształcie i zwerbalizowanej formie. Uważam bowiem, że pisanie pod prąd jest o wiele bardziej ekscytujące i twórcze…, nawet jeśli niesie za sobą ryzyko niezrozumienia czy odrzucenia…Witam nowych subskrybentów strony: Ocal słowa… i serdecznie Państwa pozdrawiam.

Jestem prawdziwa

Każdego dnia błądzę,                                                                                                                                                       

bo idę przez życie na oślep.

Szukam szczęścia,

choć nie pulsuje we mnie

ciągły brak uwagi drugiego człowieka.

Pożądam dla siebie całej przestrzeni świata i wolności,

ale horyzont kartki papieru nieustanie przede mną ucieka.                                                                                        

Jak sfora bieszczadzkich wilków rozrywa mi umysł

i naiwne serce.                                                                                                   

Wtedy rozpaczliwie wołam:

Ulituj się nade mną  życie!                                                                                                                   

Boję się dróg nieodgadnionych,

nie chcę trwać w czarnej słów udręce!                                                                         

Niewola mnie przeraża,

pragnę swobody!                                                                                                                        

Ciszy i spokoju –

zwyczajnej z Bogiem i kartką papieru ugody!

 

Vide: fot.pixabay                                                                                                

 

 

 

 

 

Nie nosił korony na głowie, nie musiał… Król nad królami. – Danuta Schmeling

Vide: fot. pixabay

ONA odeszła jesienią,

by odetchnąć wolnością ducha –

wolnością ciała.

ON pozostał sam,

dlatego w jego sercu smutek…

Dlatego w jego sercu plucha…

 

Choć ONA tego na pewno by nie chciała.

Pragnęłaby jego  szczęścia!

Samotność nie jest dobra.

Zabija życie –

przygasza radość i piękne,

oderwane od ziemi marzenia.

By kochać to co minione, 

co umarło,

nie trzeba ubierać się w szaty CIENIA…

Tylko je w sobie dostojnie pielęgnować,

podlewać od czasu do czasu melancholii rosą.

Na co dzień

stąpać po ziemi twardo,

zwinną stopą niewinnego motyla

i koniecznie boso,

by czuć życie

i niczego nie żałować…

 

Vide: fot. pixabay

5. rocznica nieodżałowanej śmierci mojej Mamy (Adeli) i Jej imieniny… – 23 listopada, to dla mnie ogromna dawka goryczy pomieszana z  radością  wspominania Mamy, oczywiście przez uśmiech i łzy… Dlatego dzisiaj nie będzie długiego wstępu ani komentarza. 

Żałobny rapsod

Byłaś w moim życiu
lekarstwem na wszystko,
aniołem miłości oderwanym od bliskości nieba.
Księżycem rozświetlającym ciemności płodowe
pod sercem.
Przystanią Dobra, którą nawiedzałam,
gdy pewności siebie i nadziei było mi trzeba…
Stokrotką na zielonej łące
i Bóg jeden wie,
K I M więcej…23 listopada 2018 r.

Vide: 1. fot. pixabay, 2. – priv

 

 

1.

Kształty słów
w istocie wiersza mogą być różne.
Wie o tym każdy klasyczny poeta.
I ten, co nie rymuje, bo rymów zewnętrznych się wstydzi.
I ten, co krzyżuje słowa, by były zbliżone do poezji echa…

2.

Poeto!
Zapełnij mnie sobą
do krawędzi –
granic mojego ciała,
do wyobrażeń,
co do których nie mam
żadnych wątpliwości.

Niech rozkosz słów –
dotyk złotej stalówki pióra
zabierze Cię do raju,
do krateru białej kartki papieru –
mojej niewinnej nagości…

Pisz, nie powstrzymuj ręki
by nie ucichły w Tobie wzniosłe metafory.
Akt twórczy musi być przecież skończony.
Jeszcze kilka wersów, metafor –
lubieżnych pieszczot.
Poeto,
to już koniec frazy,
możesz wracać do przyjaciół,
do żony.

18 listopada 2018 r.

Vide: fot. pixabay

 

 BRULIONOWE ZAPISKI 

1.

Sytość życia objawia się miłością i szczęściem. Samotność – pragnieniem obecności Boga i człowieka…

2.

Topi mnie życie – przygniata formalizmem.

3.

 Niektórzy mężczyźni smakują jak szklanka dobrej whisky z lodem, inni – jak woda mineralna!

4.

Miłość jest jak promieniotwórczość – jaśnieje siłą pożądania i zmysłowości.

 

Autor: Danuta Schmeling

Vide: fot pixabay

 

 

 

 

 

KOBIETA

Kobieta nie musi być piękna,

ale DUSZĄ pociągająca.

Powinna mieć w sobie wiele empatii i słońca,

i być do bólu prawdziwa – kochająca i tkliwa!

Kobieta nie powinna w żadnym wypadku być gadatliwa

i pleść bzdury, łapać retoryczne figury!

Chojnów, 30 listopada 1979 r.

 

Vide: fot.pixabay