Czas Wielkiego Postu jest  dla mnie czasem odkupienia win, nawrócenia… boleści – czarnej żałoby  oraz poezji. Sprawdzianem z człowieczeństwa i lojalności wobec ukochanych – nieżyjących rodziców… TESTEM  z  miłości starej jak świat!

Mojemu Ojcu, Stanisławowi

Jestem 
CÓRKĄ BOLESNĄ. 
Opłakuję minioną – 
przeżytą – miłość.

Mojej Mamie, Adeli

Pustką,

co mnie zewsząd świata otacza.

Tato niedawno odszedł,

zostałam z bagażem wspomnień,

które każdego dnia

łzami słonymi –

jak życiodajną wodą – zraszam…

Przywołuję z Księgi naszego Życia

wspólne chwile,

by we mnie zakwitały miłości

żarem.

Choć ciąży mi Wasza śmierć

okrutna,

– Was OBOJE

w sobie ocalę!

 

 

WSPOMNIENIE

Stanisław. Tak brzmiało Jego staropolskie imię. Nosił je godnie przez całe swoje życie. Z głową lekko opuszczoną poniżej ramion, by podobać się Bogu. 
Nie dbał o rozgłos ani sławę, które utożsamiał z naiwną próżnością. Jako człowiek wzruszał pokorą
i skromnością, gotowością do pomocy, zamiłowaniem do pracy, muzyki i tańca. Nie plotkował ani nikomu nie zazdrościł… Cieszył się drobiazgami oraz gestami ludzkiej sympatii. Gardził bezczynnością oraz lenistwem. Relaksował się pracą w ogrodzie, czytaniem prasy. Miał także wady, ale któż ich nie ma…

Mały – WIELKI człowiek, mój (ziemski) Tato!

Puste okno

W ogrodzie wiosna, 
prawie wielkanocna.

Widać wschodzące kwiaty… 
i krągłe kępki pietruszki, i lubczyku.

Przemówię dzisiaj do Państwa głosem mojego Taty, by reaktywować w sobie chęć do życia… Życia, które mnie i moją rodzinę tak boleśnie w ostatnim czasie doświadczyło…