zapisano

(w Księdze Żywota)

moje imię.

Ocieniono duchem.

Przestrzenią czasu

ofiarowaną na kredyt.

Odgrodzono na chwilę

od cierpkich słów

i czarnej goryczy…

A ja,

Panie Boże,

mimo wszystko kurczę się ciałem,

żółknąc jak stary pergamin

zapisany moją własną

i świata historią.

Dojrzewam

jak śliwki węgierki w sadzie.

Gdy

przenikam sferę miłości,

czuję, że pięknie i mądrze żyję.

Bez żalu,

że mogłam jeszcze piękniej

i szczodrzej.

On mówi:

“Mało,

nie oznacza gorzej”…

dlatego minimalizuję

wymagania.

Cieszę się,

choćby odrobiną uwagi,

byle była szczera,

bez póz i  plastikowych masek.

To

prawda!

Lubię słońce,

deszczową muzykę,

dżem malinowy

wiersze (nie)uwikłane

w konflikt pokoleń,