Natura – fascynująca i piękna od zawsze pociągała poetów i prozaików. Każdy z nich doskonale wiedział i wie, że jest wszechpotężna i tajemnicza, jak nieprzewidywalne i tajemnicze są nasze ludzkie losy naznaczone piętnem ostatecznego przeznaczenia. 

P O E Z J A  skali  W A R T O Ś C I 

LOS

Chociaż serce mojego miasta
bije wciąż nierówno,
deszczem porannym okalając rejową ulicę.
Drzewa lipowe wciąż dostojnie stoją,
zachęcając niespokojny LOS,
by odwiedził wraz z ptakami
tę piękną – prastarą okolicę.

Są ludzie, którym dziękowanie (komuś za coś) przechodzi przez usta z wielką trudnością, choć jest to jeden z najszlachetniejszych gestów docenienia cudzej troski, przywiązania i miłości… Ja nie mam z tym problemu, bowiem mam świadomość tego, jak cenne jest to słowo i ile czaru wnosi w moje relacje z najbliższymi i dalszymi znajomymi lub krewnymi.

Witam nowych subskrybentów, którym dziękuję za obecność na stronie Ocal słowa… i zainteresowanie moją twórczością – autorka bloga.

 

” (Nie)przesadnia (?)”

Między mną
i Wami
zaistniała miłość
wykuta przez życie
z najszlachetniejszego kruszcu.
Bez hipokryzji,
wiatrów zstępujących
z piekła niezgody.

Przyglądam się sobie oraz zabieganemu światu nie od dziś i co widzę? Nędzę i tylko nędzę! Kondycja ludzkości jest mizerna i to nie tylko ze względu na stan zdrowia, ale także ze względu na stan ducha. Niby jesteśmy silni, piękni, mądrzy i dobrze wykształceni, dostajemy wysokie honoraria za pracę, nie musimy oglądać zagranicznych (pornograficznych) “świerszczyków” pod kołdrą, by nacieszyć oczy bezwstydem i nabrać wprawy w uprawianiu seksu, bo wszystko w internecie jest na wyciągnięcie ręki, mamy wille, kochanki, kochanków… – a depresja wyczynia z nami, co chce i kiedy chce.

Dlaczego?  Ponieważ w swojej wielkiej naiwności zabiegamy, by ceniono nas za wszelką cenę za wygląd, pieniądze i koneksje, a także za nasze wygórowane ambicje. Tak, własnie ambicje, bez skrupułów i zażenowania przerośnięte do granic “totalnego” absurdu…To dlatego jak czarne wrony czyhamy na okazję, by wspiąć się, choćby po trupach, do góry. Szlag nas trafia, jak sąsiad ma się lepiej od nas… i  bez opamiętania objadamy się własną zawiścią oraz zazdrością. A wystarczyłaby odrobina dystansu do siebie, ludzi i świata, by życie nabrało właściwego kolorytu i tonacji.  Nigdzie nie jest napisane, że musimy wyglądać jak pięćset euro lub sto dolarów. A nasza praca lub hobby jest pępkiem świata, bo wszystko to, jak mawiał Kohelet, jest tylko “marnością nad marnościami”. Przelotnym romansem z przemijającą codziennością.

Żyjmy dla siebie i ludzi, dla których jesteśmy ważni, bez zimnej – podłej – kalkulacji, że nam się to opłaca. Bądźmy mądrzy i ostrożni, by nie dać się osaczyć przez człowiecze kanalie i do granic przyzwoitości wykorzystać, i kochajmy za nic, wierząc że warto, a uznanie dla naszych zasług samo się objawi bez spazmatycznych odruchów życia… – autorka bloga.

Liryka

 

Podnieś
mnie miłości –
Tajemnico Wewnętrznego Światła –
z upadających dni!

Niech
moje życie
nie prowadzi mnie gdziekolwiek.
Byle dalej od sensu,
byle dalej od siebie!

Naucz rozeznania
w sobie trudu kochania
ukrytego w darowanym
dniu…

Niech
wyrocznia delficka
nie decyduje za mnie –
stając się moim brzemieniem –
obśmianą przez życie klątwą.

Niech
nie zachwaszcza
mojej głowy beznadzieją.
Zimnym, jak jesienny deszcz,
(bez)kochaniem.

Miłości!
Rozbij w moich dniach powszednich przesąd,
że ludzkości nie uda się trwać w nieustannym
życia (za)kochaniu.

Autor: Danuta Schmeling

Vide: fot. priv.

Dlaczego tyle osób pisze wiersze? Być może cierpi na słowotok (?) A może potrzebuje cudzej uwagi, kocha poezję, lubi mieć coś do powiedzenia? Pytanie warte zadania i zastanowienia się…

Hmm! Istotnie piszących ludzi są tysiące… Wystarczy wejść na facebooka. Od grup poetyckich aż się roi. Nie oceniam tych ludzi, jak piszą, bo uważam, że w każdym z piszących jest uduchowiona wrażliwość, której nikt nie ma prawa zabijać mniej lub bardziej zasadną krytyką.  Ludzie piszą… i dobrze, bo nie tracą czasu na plotki i współczesne idiotyzmy niesione wiatrem nowoczesności. Chociaż wiem także od pogrupowanych (piszących) znajomych, że ostro ze sobą rywalizują i są bardzo łasi na lajki…  Oczywiście, też zwracam na nie uwagę, ale nie rozpaczam, gdy jest ich mało. Przecież nie muszę być za wszelką cenę uznana za pierwszą “upoetycznioną divę” Rzeczpospolitej Polskiej. Trzeba mieć w sobie odrobinę samokrytyki i pokory, bez której nie można racjonalnie i zdrowo (nienarcystycznie) w życiu publicznym funkcjonować.

Dziękując za uwagę, polecam Państwu wiersz, którego treść jest mi bardzo bliska, bo nękają mnie ostatnio mniej lub bardziej dotkliwe przeciwności losu, wiec wzmacniam się takimi słowami. 

“(…) Zwycięstwa bez podium” 

Lubię 
rozświetlone poranki
i noce pełne Bożego tchnienia:
człowieczej aktywności
i pasywności.

Pociąga mnie w nich
nadzieja, 
że Bóg jest obecny duchem
w moich 
wszystkich porażkach 
i zmaganiach z życiem –
nawróceniach 
i zwycięstwach bez podium.

Autor: Danuta Schmeling

Vide: fot.priv.

 

 

Z pozdrowieniami – autorka bloga!

Trzymasz

w sobie słowa miłości

piękniejsze od kryształków

letniego deszczu.

 

Oprowadzasz

je swoimi głodnymi ustami,

pomalowanymi malinową szminką,

wzdłuż jego chropowatej twarzy,

mocarnej szyi

i wyćwiczonego torsu.

 

Kochasz,

tuląc go emocją,

bez zawstydzenia,

że słowa

uwodzą jego zmysły…

serce ukryte za babim latem –

siecią pajęczyn

i słoneczników.

Autor: Danuta Schmeling

Vide: fot. priv.