Boję się jutrzejszego dnia, że nie zdołam ukryć łez przy mogile Mamy i Taty. Ich śmierć ciąży mi na duszy jak Syzyfa kamień, od którego nie potrafię się definitywnie uwolnić. Niby jestem silna, a nie jestem! Po za tym nie lubię przy mogiłach tłoku, choć u innych on w ogóle nie przeszkadza. Jestem samolubna? Ależ nie – jestem ciężarem żałoby przygnieciona, czego się w rzeczywistości krępuję… Łatwiej pisać, nie spoglądając nikomu w oczy, niż mieć świadomość bycia obserwowanym. 

Życzę Państwu jutrzejszego dnia – refleksyjnego wspominania tych, którzy stanęli w Światłości swojego Jedynego Stwórcy i Pana, cokolwiek to dla każdego z WAS – drodzy Czytelnicy – znaczy. Autorka bloga.

Liryka listopadowa

“(…) jesienne jutro…”

Połączy mnie
z Wami w ten Dzień Święty
pełen tajemnicy,
modlitwa tak cicha
jak szept serca,
duszy mojej łkanie.

Strużka łez
odbijająca się echem
o moją twarz
i o czarny marmurowy kamień,
i o modlitewną prośbę:

“Wieczny odpoczynek
racz im dać, Panie!”

Połączy mnie
z Wami zamglone,
jesienne jutro –
pokorne westchnienie
do PANA ŻYCIA i ŚMIERCI;
wspomnienia niewinne,
cichsze niż listopadowego
wiatru zawodzenie –
Wasz migocący obraz
schowany pod powiek
rozżalonych,
niewidzialnym cieniem
i duszy uśmiech,
że wszystko minione z Wami
było szczęśliwe
i dobre.

Skłamałabym,
gdybym napisała –
Mamo
i Tato –
że życie bez Was jest,
choć nie jest –
w żadnym względzie –
radosne i wygodne!

31 października 2019 r.

Autor: Danuta Schmeling

Vide: fot. priv.

Dzisiejszy wpis będzie krótki, by nie zajmować Państwu zbyt wiele czasu. Witam nowych subskrybentów bloga…  Czujcie się Państwo na moim blogu jak w swoim bezpiecznym i pięknym świecie – pełnym miłości i nadziei na lepsze.

Edukacja za pięć groszy – poezja

Co dnia stare ŻYCIE
idzie szlakiem nadziei
KU NOWEMU ŻYCIU
w pielgrzymim trudzie.

Zastanawiałam się ostatnio, dlaczego kobiety i mężczyźni zdradzają? Co musi się stać, by rzucili się w objęcia seksualnej przygody?  Myślę, że chodzi tu przede wszystkim o bardzo niską samoocenę!  O samotność sroższą niż śmierć… – wyalienowanie w związku. A może po ludzku się mylę? Może powód i przyczyna są inne? 

POEZJA

Oni odchodzą,

kiedy  miłość

ich nie dotyka.

Nie pożąda oczami

pełnymi tęsknoty.

Kiedy nieprzewidywalne życie

co dnia piętnuje

ich (nie)banalną aktywność

chorobą ślepej pychy.

I tak bez końca.

Do ostatniego

skaleczenia duszy,

ostatniego łkania serca…

Spiętrzenia wodospadu łez

na ziemskim padole.

Autor:  Danuta Schmeling

Vide: fot. priv.

Europa – to miejsce, w której usytuowany jest mój ukochany kraj – Polska. Jestem mu wierna oraz ideałom moich rodziców i przodków, dla których hasło: Bóg – Honor – Ojczyzna, to nie tylko wybrzmiała fraza,  ale także zobowiązanie dla przyszłych pokoleń… – również dla mnie. Staram się funkcjonować w moim polskim świecie tak, by nikomu nie wadzić.

Nie angażuję się w politykę, dzięki czemu czuję się wolną i szczęśliwą. Szkoda mi cennego czasu na zajmowanie się nią, przecież i tak nie mam na nią wielkiego – spektakularnego wpływu poza oddaniem głosu w czasie trwania wyborów. Przykre to, ale prawdziwe.  (Ale oczywiście los mojego kraju jest mi bliski, dlatego wierzę, że jako naród wybierzemy mądrze – zgodnie z własnym sumieniem, by wszystkim nam – Polakom – żyło się zgodnie i  dobrze…) 

Witam nowych Czytelników bloga i zapraszam  Państwa do czytania weekendowej – wypoczynkowej poezji. 

GRA W SŁOWA i zapożyczenia

Pewnemu Poecie ukrytemu “Między wierszami”

Kształtnymi
słowami –
wersami –
atomami DUSZY
odrywasz się od
irlandzkiego brzegu.

Nie określa
to jednak istoty
Twojego pisania…

Choć
ja wiem,
że…
WIERSZ
traktujesz
jak spowiedź,
bez klasyfikacji
swoich czynów:
win…
i poetyckich zasług.

Metafor,
które wydają Ci się być
mdłe w człowieku,
jak grzech “zamknięty w deszczu
głośniejszym od ciszy”…

Ale Ty
“jesteś jaśniejszy“,
bo znów urodziłeś się w swojej “spowiedzi”
i swojej życiodajnej “pokucie…”

Danuta Schmeling 

Vide:
* zapożyczenia z wiersza pt.: SPOWIEDŹ – Jacka Jaszczyka;
“spowiedzi, pokucie, jestem (-ś) jaśniejszy, zamknięty w deszczu głośniejszym od ciszy”;

* fot. priv.

Zakochałam się w poezji dawno temu – w dzieciństwie – i przez całe moje życie uprawiam ją z wielką miłością.  Oczywiście na przemian z prozą, która także  – mówiąc kolokwialnie – mocno mnie “kręci”. Nie ma dnia, bym nie zapisywała ciekawych skojarzeń – krótkich fraz… Widocznie jestem skazana na słowo.

Najbardziej cieszę się, że jestem autorką niezależną, nie muszę podlegać żadnym kanonom ani nurtom literackim związanych z poezją… Piszę na swoich zasadach, bez naśladownictwa kogokolwiek i trzymania się sztywno prawideł wersologii i języka… Może to błąd? Ale jestem indywidualistką i mam tak w naturze od dziecka… Szanuję mądrości literaturoznawców, ale jako twórca – mam prawo do własnego stylu pisania, bo różnorodność tematyczną w wierszach  niezmiennie od lat narzuca mi samo życie, które kocham, bez względu na to, jak mnie nieraz srogo karci i doświadcza,..

Lubię także obdarowywać moich znajomych i krewnych, souvenirami w postaci utworów, by zrobić im przyjemność, za które wcale nie muszą mi jakoś szczególnie dziękować – wystarczy mi ich uśmiech na twarzy, który łechce moje serce… 

Oto jeden z takich upominków ofiarowany znajomej z facebooka: pięknej, mądrej, tak samo jak ja, zakochanej w Paryżu – Jolancie Zdulskiej… Zapraszam do czytania.

P O E Z J A  skwiercząca mocarną miłością

SŁOWA W TELEFONIE

Uwiódł Cię Paryż
jak wielu.
Osaczył miłością.
Metaforą
rozlanej na niebie tęczy –
kabaretowej muzyki.