L i r y k a
Mamo!
Oddaliłaś się
ode mnie snem,
w stronę
niebieskiego kręgu.
Lekka jak piórko.
To ludzkie,
eschatologiczne
wyobrażenie końca.
Bez histerii.
Bojaźni o lepsze.
Wcale nie musisz
dotykać stopami Nieba.
Ty go czujesz
rozgwieżdżonym bytem,
ubrana w przeźroczystą
sukienkę
z listopadowych –
przemoczonych –
mgieł.
Piękna.
Wyzwolona miłością,
metaforami nowego –
ukrytego życia.
Bezlistna jak drzewo.
Danuta Schmeling
Vide: fot. pixabay
