1.
Kształty słów
w istocie wiersza mogą być różne.
Wie o tym każdy klasyczny poeta.
I ten, co nie rymuje, bo rymów zewnętrznych się wstydzi.
I ten, co krzyżuje słowa, by były zbliżone do poezji echa…
2.
Poeto!
Zapełnij mnie sobą
do krawędzi –
granic mojego ciała,
do wyobrażeń,
co do których nie mam
żadnych wątpliwości.
Niech rozkosz słów –
dotyk złotej stalówki pióra
zabierze Cię do raju,
do krateru białej kartki papieru –
mojej niewinnej nagości…
Pisz, nie powstrzymuj ręki
by nie ucichły w Tobie wzniosłe metafory.
Akt twórczy musi być przecież skończony.
Jeszcze kilka wersów, metafor –
lubieżnych pieszczot.
Poeto,
to już koniec frazy,
możesz wracać do przyjaciół,
do żony.
18 listopada 2018 r.
Vide: fot. pixabay

 

Author

Write A Comment