Witam ponownie, by poczęstować Państwa prozą. Będzie to dalszy ciąg historii Alexandra, pięknego paryżanina, którego los niespodziewanie zetknął z młodą, ambitną studentką romanistyki – Isadorą… Zapraszam do czytania miniatury epickiej pt. PARYSKI KOCHANEK.
Jesteś tego pewny? – epizod pierwszy
Alexander szukał w Isadorze tego, czego nie potrafił odnaleźć w kobietach z przeszłości. Spokoju, powściągliwości i miłości bez reglamentacji. Prawdziwej, bez udawanych orgazmów – wymuszonych jęków rozkoszy. Ale czy taki pierwowzór kobiety we współczesnym, zakłamanym świecie istnieje? Czy można Isadorze zaufać i powierzyć jej własne jestestwo, by wspólnymi siłami dojść do nieograniczonej żadnym fałszem i obłudą radości, a przy odrobinie szczęścia – kresu wspólnie przeżytego losu; bez wyrafinowanych gierek i oszustw dla zaspokojenia własnych – egoistycznych zachcianek. Te i inne pytania nie dawały Alexandrowi spokoju.
Tęsknił za Polką i coraz bardziej czuł się emocjonalnie z nią związany… Miał w życiu niewiele kobiet, ale te, z którymi był, nie kochały go tak, jakby tego pragnął. Szczerze, bez przybierania teatralnych póz i fałszywych zapewnień, że jest wspaniale – choć serce i rozsądek podpowiadały, że nie jest.
Od sobotniego świtu nastrajał się pesymistycznie do własnego życia, choć w głębi duszy marzył o Isadorze i takiej miłości oraz egzystencji, które dałaby jemu i jego wybrance poczucie spełnienia oraz satysfakcji, gdy nagle z porannego marazmu i rozpamiętywania przeszłości, i przyszłości wyrwał go zachrypnięty głos matki, który strofował domowników za pozostawiony po śniadaniu bałagan w kuchni.
– Chłopaki! Jak mam z wami w zgodzie i w harmonii żyć, skoro zapominacie o tym, że jestem zmęczona po ostrym dyżurze w szpitalu i wypadałoby po sobie posprzątać, i pozwolić mi na dłuższy odpoczynek! – rzucała złością na prawo i na lewo podenerwowana Coletta.
Alexander, bagatelizując uwagi matki, udał się do swojego pokoju, podszedł do aparatu telefonicznego i bez dłuższego namysłu wykręcił kierunkowy numer do Polski. Jeszcze tylko kilka cyfr i będzie mógł wreszcie powiedzieć ukochanej o tym, o czym od tygodnia rozmyślał:
– Isadoro, Isadoro, witaj kochanie! – mówił do słuchawki telefonu tak szybko, jakby się bał, że za chwilę połączenie z Polską zostanie zerwane, po czym bezceremonialnie dodał:
– Co myślisz o tym, żebym przyleciał w następnym tygodniu na weekend do Wrocławia? Chciałbym wreszcie poznać miasto i kraj, w których żyje i mieszka moja ukochana Isadora.
Dziewczyna, zaskoczona propozycją chłopaka, bez namysłu rzekła:
– Do Wrocławia? Na weekend?
Jej zdziwienie było tak wielkie, jak wielka była odległość – czasoprzestrzeń – w której oboje kochankowie żyli i społecznie funkcjonowali. Głos łamał się jej ze wzruszenia i przycichał z każdą minutą rozmowy. Zgodziła się, choć na spotkanie z Alexandrem w Polsce nie była w żaden sposób mentalnie przygotowana. Aby nie zniechęcić do siebie podekscytowanego sytuacją chłopaka, nieśmiało zapytała:
– Alexandrze, jesteś tego pewny? – ale nie usłyszała od niego żadnej odpowiedzi, bowiem z niewiadomych przyczyn połączenie telefoniczne między Paryżem a Wrocławiem zostało przerwane ciszą zapowiadającą ponowną rozłąkę.
Autor: Danuta Schmeling
Vide: fot. 1. – pixabay, 2. priv.
