Pamiętam
tamtą zapłakaną –
wczesną wiosnę.
Kwitły fiołki,
czerwono-żółte tulipany.
Byliśmy
we dwoje w domu,
nie było już na świecie
Mamy.
 
Mówiłeś mi, Tato,
że życie bardzo szybko przemija.
Wiedziałam,
że uczysz mnie bycia dzielną,
gdyby nadeszła kiedyś
naszego rozstania zła godzina.
 
Czy pogodziłam się,
że Cię nie ma?
Nie – i nigdy tego nie zrobię!
Nie potrafię, T a t o,
naszego życia zamknąć na stałe
w przeszłości grobie.
Zrozum!
Nie ma takiej możliwości!
I proszę, Tato,
niech Cię mój upór nie złości…
 
Autor: Danuta Schmeling
Author

Write A Comment