Bez owijania

w bawełnę prawdę

na talerzu wyłuska,

jak rosół poda.

Nie przemilczy zła,

o dobru bez fałszu

raczej

nie zapomni.

Może nie będzie na

wyżynach

próżności.

Nie musi! A i tak czas

teraźniejszy i przyszły

o jego folklor,

przywiązanie do muzy,

uniwersalizm wartości

i zwyczajowość

„bez kitowania

rzeczywistości”

– jak niesforne dziecko

się upomni…

Jeśli już – to sycą swoje ego zapatrzone w siebie, choć niektórym udaje się wyjść poza strefę swojego “poetyckiego narcyzmu” i zachwycą wersem, i frazą oraz pogłębioną refleksją o życiu – bez parcia na sławę przetłumaczoną na kilka europejskich języków.

 

Poezjowanie to zabawa słowem – żadna misja. Czas romantyków i XX w. poetów “desperatów” osaczonych “tyranią zmysłów” – niepokornych naprawiaczy świata – dawno już minął wraz ze śmiercią C.K. Norwida, A. Mickiewicza, J. Słowackiego, K.K. Baczyńskiego a nawet samego T. Różewicza czy Z. Herberta.

 

Pragnę kontaktu z poezją bez drugiego – trzeciego dna, pokorną, pisaną w tonie niezakłamanej prawdy o życiu i człowieku, która nie osacza nikogo trywialnością ani metafizyczną podniosłością usytuowaną między biegunem naturalizmu i historycznego heroizmu. Mówiącą ludzkim głosem bez “koziego pobekiwania”. Pragnę poezji bez żywiołów: chaosu i sztucznej ekstazy!  Pozdrawiam – autorka bloga.

 

POD LUPĄ

 

Progresywizm literacki

z poezji uczynił prozę.

Wyparł r y m

z usłużnej m e t a f o r y

uczynił narzędzie

neofilologicznego

słowotoku, by nie rzec:

pospolitą – “beczącą kozę”,

tworząc – jak Stwórca nakazał –

formalne związki z frazeologią,

zaskakując nierzadko

bezsensem znaczeń –

demagogią.

I jak ma w tym wszystkim

biedny laik – czytelnik się

nie pogubić.

Odnaleźć drogę do piękna,

poezji z krwi kości – świata

niezwyczajnych ludzi?

 

EKSPLOZJA POETÓW

 

Namnożyło się nam poetów

jak grzybów po jesiennym deszczu.

Każdy łudzi się nadzieją,

że sięga “talentu i pióra” uznanych

POLSKICH WIESZCZÓW.

 

Tacy niewinni

samorodni i samozwańczy artyści,

i ich (nie)dyplomowani recenzenci.

Uciekający od realizmu życia,

pozornie uwikłani w bezkonfliktowy

świat,

w którym kult wyobraźni i słowa

KULTUROWE

triumfy i awanse społeczne święci.

Uzależnieni od braw i czytelniczej –

cudzej przychylności.

Szukający plemiennej wspólnoty

w bezczasowym micie o własnej

doskonałości i nieprzemijalności.

 

Namnożyło się nam

kreatorów piękna i metaforycznej –

szmiry – liry,

co to czują i sercem, i piórem,

autorów walczących

z “uprywatnieniem” swobody,

z aranżerami kpiny

dla czytelniczej – social medialnej

– wirtualnej rodziny.

 

Autor: Danuta Schmeling

Pod żółknącymi

kasztanami jacyś Oni

(poeci)

wydrapują sobie spod

leniwych powiek

(nie)dokończone historie,

które nikt nie nazwie

głupimi, bo służą otusze

ciał zmęczonych pracą i

niedosytem piękna.

Bez zalotnych i lubieżnych

spojrzeń

stoją naprzeciwko siebie,

tacy niewinni i wyłuskani

z emocji.

Poeci – biurokraci…

Ponagla ich czas,

więc w zachwycie

dialogują,

skracając dystans do ust i

do własnych sekretów,

by dokończyć,

co było niewypowiedziane,

Zamknąć roczny cykl

przepoczwarzania się słów

w milknące frazy.

Niepokój już Ich

nie niepokoi, nie zawstydza,

mimo że w Ich stygnących

głowach lęgną się błękitno-szare

chmury i rojno od obiektów.

 

Autor:  Danuta Schmeling

Miłości ciągle brakuje

w pospolitym życiu.

Wyrozumiałości też

w nim wcale nie ma.

 

Sprawiedliwość oraz

wolność ulegają

destrukcji ludzkiego

rozumu.

 

Świat czym prędzej

ratować trzeba.

Szacunek do ludzi

jest reglamentowany.

Ludzkość potyka się co dnia

o bezprawie – upada.

 

Wiara w sens życia

rozbija się o ziemię

jak spadające z drzew

jesienne liście i krągłe kasztany.

Szanowni Czytelnicy, gdy  ma się więcej niż sześćdziesiąt lat, krąg naszych znajomych nagle kurczy się wraz z aktywnym życiem towarzyskim. Powodów tego stanu rzeczy jest wiele, jednym z nich jest pragnienie wyciszenia się i spokoju. Celebracji życia w pojedynkę lub we dwoje, bo każdy przeżyty dzień jest na wagę złota – ludzkiego oddechu. Są jednak ludzie, którzy potrzebują nieustannej uwagi i adoracji, bo  boją się pustki wokół  siebie, więc rzucają się ku różnym aktywnościom społecznym, by czuć się potrzebnymi i  ja to rozumiem. Im i wszystkim innym poświęcam swój wiersz. Oto i on – skromny  wiersz bez tytułu: 

Ludzie przestali
do siebie mówić.
Utknęli w globalnej sieci,
jak ptaki buszujące w
zbożu.
Penetrują życie w niemej
ciszy…

Ich użyteczność
przestaje być użyteczna,
bo nie mają pełnokrwistej
zgody i…motywacji
do kochania świata
na zewnątrz siebie.

Są odporni
na analizy i (nie)mądre
diagnozy.
Uważają, że
nie muszą być takimi,
jak chcieliby oswojeni
z naturą “poławiacze”
pysznej uwagi…
Zewnętrzni wrogowie.

Autor: Danuta Schmeling

.

 

Rozlewa się po ziemi
nienawiść – jak zimna szadź
osiada na życiu
ludzi.

Niewierności stale ranią,
otwierając rany.

Skomplikowane
byty: kompleksy,
traumy, zawiści
stają się krzepkimi herosami
i toczą utarczki, i wyrachowane boje
o rząd (nie)ufnych dusz.

Każdy ruch ciała
otoczonego kordonem
pofałdowanych słów zaciska się pętlą
na gardle teleseniorów.
Zabija w nich beztroskę i wolność,
które były w młodości ich m o c ą.

Autor : Danuta Schmeling

 

RÓŻANIEC

Oto
święty różaniec –
skromny
z koralikami – dar
Matki Boskiej ludziom
darowany.

Oto
“wieniec róż”.
Tak go
przed wiekami
zwano.

Najpiękniejsza z modlitw,
jaką dla ratowania d u s z
upadającemu światu oraz grzesznikom dano.

Autor: Danuta Schmeling

KLIN

Zgoda narodowa
Polakom (póki co) nie grozi.
Chyba, że skupią oni
swoje myśli na tragicznej –
wrześniowej powodzi…

Polityka ich dawno podzieliła,
przerzucanie na innych
oskarżeń – pomówień –
beztroskich zaniedbań i w i n.

Kto by pomyślał,
że k i l k u takich,
co słońca i księżyca nie ukradło,
tak skutecznie podzieli n a r ó d
Hłaski, Norwida i Piłsudskiego,
wbijając pomiędzy r o d a k ó w
nienawiści klin…

To, co dawne
i ideologiczne
tylko pozornie w 1989 roku
minęło.
Wady narodowe w krzepkim
narodzie Polaków się ostały:
Jan Kowalski hejtuje –
męczy – w social mediach
Jakuba Kowalskiego w imię
wolności słowa, by nie rzec
upolitycznionej –
cudzej,
bo nieswojej 
chwały!

Autor: Danuta Schmeling