Gdy ma się tyle lat, co mam dzisiaj ja, człowiek zaczyna powątpiewać, że ma przed sobą wiele czasu. Mnie zdarza się to przynajmniej dwa razy w miesiącu… Newsy o cudzej śmierci, jakimi bombardują nas życie i media, wytrącają mnie czasem z równowagi, przypominając o mojej własnej śmiertelności. Wtedy na chwilę, pasuję i popadam w zadumę, by zbilansować moje własne czyny i dokonania… (Jakie to ludzkie i zwyczajne, prawda?) Na szczęście rozsądek każe mi być odważną i cieszyć światem cudów, a Bogu z wdzięcznością dziękować za każdy dzień przeżyty z bliźnimi.

***
Życie nie powinno być dla nikogo zbędnym balastem,
trwaniem bez wiary w sens ludzkości.
Życie powinno być dla człowieka Bożym darem –
CUDEM!
Świata przeżywaniem w miłości.
Dziękczynieniem…
9 lipca 1979 r.