Warszawskie
barykady świeże od krwi.
Świst armatnich pocisków przerywa
bezgłos czarnego milczenia.

Pomiędzy zgliszczami budynków
postrzelony Antek zawołał:
Ratuj Boże!

Za młodzi
jesteśmy na śmierć (i grobową ciszę) –
cierpienie naszego całego pokolenia.

Panie,
niech strzeże nas Powstańczy Anioł
z opaską biało-czerwoną na ręce.

Niech ocali mieszkańców Warszawy…
Nie chcę niczego więcej!

Niech opowie sprawiedliwemu Bogu
o dzielnych żołnierzach z Armii Krajowej
i o dziewczynach
wyplatających –
z chwalebnych czynów swoich kolegów –
nagrobne, powstańcze wieńce
na ich ostatnią drogę!

01 sierpnia 2018 r.

Autor: Danuta Schmeling

 Vide: fot. net