Już wtedy wiedziałam,
że gwiazdy spadają z nieba,
a sztuka jest dziwna.

Że winogrona dojrzewają
z końcem lata,
a słowa się rymują.

Przez chwilę
byłam mleczną mgłą,
muzyką, szafirową –                                                                                                                                              lodowatą wodą,
pomarańczowym ogniem,
wezbraną rzeką.
Rozkołysaną wiatrem osiką.

Jestem kobietą.
Głową sięgam chmur
i nieba.

Kłaniam się fenomenowi życia,                                                                                                                                przechodząc przez czas.                                                                                                                                     

Zagubiona?
Znaleziona
i wolna,
jak wolne są myśli i ptaki,
żerujące w głowie.

Vide: fot.pixabay