1.

W dłoni ściskam hebanowy krzyżyk.

Medytując, pokornie proszę Boga,

by nigdy w mojej ojczyźnie nie doszło

do ubóstwienia człowieka i władzy!

Drugiego Babilonu.

Jak dziecko wierzę w krzepę dobrego SŁOWA –

zdrowej WSPÓLNOTY!

2.

Poezja każdego stanu

wyśpiewuje miłość i dobro –

tajemnicę obfitych plonów!

Pełna radości

i żalów brodzi w morzu

słów natchnionych

metaforą bytu.

Nie ma w niej chaosu –

wersetów pohańbionych bożków…

Ale eksponuje swoją melodię,

na obrzeżach zrymowanych dźwięków.

Bywa zimną i gorącą.

Osobową, rozszczepioną na ja, ty, my…

a uszczelnioną

uśpioną emocją.

Autor: Danuta Schmeling

Dzień dobry! W lipcowy dzień, taki jak ten proponuję Państwu wiersz o banalnym wręcz tytule: „Nikt”, zapraszam do czytania.

„Nikt”

Kiedy
traci się przyjaciół,
przychodzi zwątpienie.
Strach z oczami większymi
od skrzydeł motyla.
Topi nas wtedy smutek.
Łzy, których gęstość przenika
duszę. Centrum doczesności.
Świat nie wie,
czy płaczu i łez za dużo,
czy mroczności obciążającej
człowieka.
Mąk –
dynamicznych spazmów –
niesionych na wątłych ramionach
katolików i niekatolików.
Barkach współczesnych
Adamów osamotnionych w drodze,
ciągle jeszcze bez wstępu do nieba,
ale z nadzieją
na absolutne szczęście.
Tak mówił mi przyjaciel –
NIKT –
zabłąkany w sieci.

Autor: Danuta Schmeling

Vide: fot. net