Moje życie jest w nieustannym potrzasku śmierci, wczoraj pożegnałam mojego ukochanego wujka Herberta Jana, szwagra mojego śp. Taty… A jeszcze niedawno, wspominałam wraz Nim i moimi krewnymi, mojego zmarłego Ojca. Czy to fatum? Ależ skąd! To tylko fortuna zatacza krąg i bezlitośnie zabiera tych, którym sądzone było odejść.
Oczywiście była to dla mnie kolejna lekcja pokory i potwierdzania faktu, że rodzina to świętość, a pokrewieństwo i więzy krwi stanowią podstawę mojego i krewnych bytu. Mam wspaniałe kuzynki ze strony rodziny Taty (jego zmarłych sióstr
i braci), które bardzo szanuję i kocham, i z duma mogę powiedzieć, że mimo tragicznych okoliczności, miło mi było się z nimi spotkać na ceremonii pogrzebu Wujka i na stypie, na które wraz z małżonkiem zostałam zaproszona.Jestem dumna, że tworzymy druga generację naszego rodzinnego klanu, a i trzecia dorasta, by w przyszłości po nas przejąć obowiązek scalania rodziny i podtrzymywania kontaktów i więzi…. Im dedykuję ten skromny wiersz i Wszystkim tym Państwu, których los zmusił do pożegnania na zawsze kogoś ukochanego – bliskiego.
L i r y k a ( żałobna )
“Ostatnie wyznanie”
Poniósł mnie przed północą wiatr w kierunku nieba,
chociaż odchodzić wcale nie zamierzałem.
Ostatkiem tchu trzymałem się ziemi,
Bo zostać z Wami
– dzieci, wnuczęta –
jak najdłużej chciałem.
Z pokorą jednak przyjąłem Boże wezwanie.
Spojrzawszy ostatni raz na Córki mojej załzawione lico.
Wsparłszy się na ramieniu Anioła Stróża
odpowiedziałem Bogu:
– Jestem na rozkazy, Panie!
Idę w stronę Światła niebieską alejką – dębową ulicą.
I z góry spojrzałem raz jeszcze na mój ziemski dom w Białej,
i pokoik na piętrze,
by wchłonąć wspomnienia przeżytej z Wami miłości,
śpiew ptasząt,
budzących mnie za życia na świecie
oraz zapach kwitnących, polnych kwiatów…
Wszystko to zabrałem z sobą,
lecz… łzę jedną skryłem pod prawą powieką,
na czas naszego ostatniego pożegnania.
Gdziekolwiek będę,
bo przecież będę żył dla nieba.
Obiecuję wyjednywać Wam łaski
u Miłosiernego Pana!
Wasz Tato – Herbert!
Vide: fot.priv.
