Pisanie – czym jest dla mnie? Motywacją do życia, radowaniem się z tego, że żyję. Grzebanie w codzienności i opisywanie jej swoistych elementów: zjawisk, uczuć, ludzkich poczynań, także swoich własnych, to sens i cel ludzkiego pisania…
Wie o tym każdy, kto uprawia “niską” lub “wysoką” literaturę: pisarz, poeta, felietonista, kronikarz, nawet grafoman (-ka)…
W minionej epoce, peerelowskim dwudziestym wieku, kiedy doświadczałam młodzieńczej dorosłości, napisałam o tym taki oto – ważny dla mnie – wiersz:
Tyle wspomnień
odeszło poza granice teraźniejszości:
moje dzieciństwo
i kilka osób, które kochałam.
Wszystko prawie przeminęło, tylko ja zostałam.
Czując się osaczona przez codzienność,
banalność życia,
zwyczajność,
która jest nijaka,
aby być sobą,
muszę uciekać do świata,
gdzie słowo z rymem harcuje;
żartuje – flirtuje,
śmieje się,
kocha, nie intryguje,
nie zdradza,
miłości ludzkiej sprzyja
i ludziom doradza, jak dobrze żyć,
żeby szczęśliwym wiecznie być…
Mój Boże,
właśnie takiego – wolnego –
świata mi trzeba!
Ciebie,
poezji i Twojego błękitnego –
bezkresnego nieba.
18 lipca 1983 r.
