Ludzie odchodzą z horyzontu naszego życia nazbyt często. Czasem jednak wpadają do nas na chwilę, by pokrzepić nasze serca – sennym wspomnieniem czasów, które bezpowrotnie odeszły…

***

Spotykam się z Nią tylko we śnie.
Wpada do mnie nad ranem na kawę i pogaduszki,
a gdy dnieje – z ustami pełnymi pocałunków i słów pożegnań
– odlatuje w stronę świata,
którego ja nie pojmuję…

Dzisiejszej nocy zapewniła mnie,
że śpiewem jesiennych liści,
słońcem spoglądającym na świat przez rozsunięte drzewa,
tuli moje serce,
szepcząc: kocham – ciągle przy tobie jestem…

Wewnętrzne zło nie jest równe zewnętrznemu dobru.
Zawsze obija się o krawędź czyjejś egzystencji.
Czyha na ludzką godność,
by pozbawić człowieka stabilizacji i pewności siebie…
Na szczęście dobro w ludziach triumfuje!

Pachnące wrześniowym wiatrem
liście ześlizgują się z drzew prosto pod nogi przechodniów.
Są wielobarwne i takie bezbronne.
Przemijają…

Oddaliłaś się nieco od  rzeczywistości.
W bezkresie wyobraźni ciągle szukasz wytchnienia.
W jesiennej plusze chowasz emocje dla ocalenia siebie
i mężczyzny, któremu na imię: Przyjaciel…

    Każdy z ludzi krocząc ścieżkami swojego niebanalnego życia, egzystuje dobrze lub źle w cieniu PRZYJACIELA.To on podnosi go, kiedy upada i poklepuje radośnie po plecach, gdy odnosi sukces. Jest posłańcem Boga, jak posłańcami nieba są anioły…

Przyjaciel jest cieniem człowieka.
Zawsze kroczy pół kroku za jego plecami.
Wie, kiedy nie należy mocno ingerować w cudze życie,
a kiedy podać papierową chusteczkę na łzy.
Jest dyskretny, świadomy swojej roli!

Poezja z ludzką twarzą niczego nie udaje,
bo nie musi ulegać konwenansom.
Jest szczera
i wie, jak ważne są nasze wybory.
Bywa, że sięga po metafory,
żeby coś upiększyć,
ale nie robi tego dla poklasku.
Najczęściej żyje w cienia blasku
i czeka na człowieka,
który przed złym losem ucieka…

Danuta Schmeling

    To jaką jest miłość, wszystko zależy od nas samych. Czy jesteśmy jej godni i wobec niej lojalni? To pytanie retoryczne, niech skłoni Cię, mój drogi Czytelniku, do przeczytania poniższego wiersza:

***

Masz niepoważny stosunek do miłości,
zdradzasz, wszystko cię złości?
Więc szybko zacznij coś z tym wszystkim robić,
by swój wizerunek uzdrowić.
Bo nawet wielcy poeci wiedzieli,
choć doświadczenia – powiedzmy – w tym względzie nie mieli,
że bez miłości nic mądrze nie funkcjonuje
i na ogół dostaje się z życia dwóje…

Mężczyźni kochają oczami, a kobiety sercem.
Czyjej miłości jest więcej?
Jaka jest jej wartość rynkowa?
Nikt na to pewnie celnie nie odpowie…
Bo jak tu rozsądzić mądrze, tę kwestię w sedna jądrze,
że mężczyźni kochają mocniej, a kobiety szczerzej?

Trudno, niech im będzie: Faceci kochają – częściej i wszędzie,
zaś kobietki rzadziej, biorąc udział w miłości maskaradzie.
Wszyscy jednak bywają w tych gierkach szczerzy
od śniadania do wieczerzy.

Adorują się wzajemnie – adorują…
Bywa, że okłamują do kolejnego razu,
bo miłość jest przecież przewrotna
– jak myśl ulotna nieustannie spiskuje – sercem Jej i Jego manipuluje.
Aż wszystko po to, żeby coś zburzyć albo scementować
i nadal z życiem flirtować!

W cieniu grzechów,
blasku wiecznego dobra i w Chrystusowym krzyżu,
w miłości do bliźniego i człowieczeństwie każdego z nas
po stokroć szukamy swojego Boga!

***

On nie wie,
jak wygląda prawość,
czym jest uczciwość i jak trzeba kochać bliźniego i Boga.
Kłamie bratu, siostrze i żonie!
Z oczami pełnymi obłudy idzie przed świat, unikając PRAWDY!
A gdy los pokaże mu figę – płacze,
prosząc o przebaczenie…

Nieziemskie byty – aniołowie – koncertują przed obliczem Boga.
A gdy jest taka potrzeba reemigrują na ziemię,
by dodać ludzkości otuchy.
A potem – kiedyś,
gdy nadejdzie odpowiedni czas,
niosą rzesze ludzi na wzgórza i pozaziemskie oazy niebiańskiej krainy,
aby dać za zgodą Pana każdemu z nich wieczne szczęście…