WSPOMNIENIE
Stanisław. Tak brzmiało Jego staropolskie imię. Nosił je godnie przez całe swoje życie. Z głową lekko opuszczoną poniżej ramion, by podobać się Bogu.
Nie dbał o rozgłos ani sławę, które utożsamiał z naiwną próżnością. Jako człowiek wzruszał pokorą
i skromnością, gotowością do pomocy, zamiłowaniem do pracy, muzyki i tańca. Nie plotkował ani nikomu nie zazdrościł… Cieszył się drobiazgami oraz gestami ludzkiej sympatii. Gardził bezczynnością oraz lenistwem. Relaksował się pracą w ogrodzie, czytaniem prasy. Miał także wady, ale któż ich nie ma…Mały – WIELKI człowiek, mój (ziemski) Tato!
