PRAWDY OCZYWISTE
Są
egzystencjalne d o b r a,
których kupić się nie da.
Miłości, szczęścia, spokojnego życia –
swojego przeznaczenia…
Są
chwile,
których powtórzyć
nie można.
Pierwszych doświadczeń
w ramionach matki i ojca.
Zachwytów życiem,
trwających w pamięci człowieka
niby w i o s n a.
Autor: Danuta Schmeling
Czy
w uprawianiu poezji
chodzi o p r ó ż n ą sławę,
biblioteczne regały –
zwycięskie piedestały?
Raczej
o dźwięczące subtelności
języka,
ukryte mądrości
pomiędzy wersami –
strofami.
A może
o wyimaginowane
lub realne
obrazy życia wewnętrznego,
zewnętrznego trubadura –
wieszcza,
jakkolwiek by to brzmiało?
Albo o zabaw-o-psoty
słowami,
udomowioną frazą
pomykającą niczym sarna
pomiędzy orbitami
stroficznego nieba.
Któż to wie,
jakiej intencji pióru i natchnieniu
artysty potrzeba?
Nauczyłeś mnie,
jak kochać życie.
Czym jest mądra tolerancja.
Miłość bez zimnej kalkulacji,
z promykiem nadziei
i słońca…
Nauczyłeś mnie,
jak cieszyć się krótką chwilą.
Czym jest przyjaźń,
która nie zazdrości.
Marzenia przekraczające
granice bezkresnej ziemi.
Urzekające pięknem –
hojnością ludzkiego serca
i czułości…
Autor: Danuta Schmeling
Chciałabym czasem
zakosztować niewerbalnej ciszy,
pobyć sam na sam
ze swoimi myślami.
Dość mam wirtualnej wspólnoty,
która s k u t e c z n i e
oducza mówienia.
Zniekształca
i zubaża ludzkie relacje,
więc uciekać z niej –
od czasu do czasu –
powinnam i muszę…
Bez wyrzutów sumienia.
Dość mam hałasu –
tumultu w sobie!
Życia nieswoimi sprawami.
Wiem,
powinnam zadbać
o konwersację z miłością do ***
inaczej zostanę
z jej wspomnieniami…
Muszę
wesprzeć czułością serce!
1.
W dłoni ściskam hebanowy krzyżyk.
Medytując, pokornie proszę Boga,
by nigdy w mojej ojczyźnie nie doszło
do ubóstwienia człowieka i władzy!
Drugiego Babilonu.
Jak dziecko wierzę w krzepę dobrego SŁOWA
– zdrowej WSPÓLNOTY!
2.
Poezja każdego stanu
wyśpiewuje miłość i dobro –
tajemnicę obfitych plonów!
Pełna radości
i żalów brodzi w morzu
słów natchnionych
metaforą bytu.
Nie ma w niej chaosu –
wersetów pohańbionych bożków…
Ale eksponuje swoją melodię,
na obrzeżach zrymowanych dźwięków.
Bywa zimną i gorącą.
Osobową, rozszczepioną na ja, ty, my…
a uszczelnioną
uśpioną emocją.
Autor: Danuta Schmeling
Dzień dobry. Proponuję – niestrudzenie – kilka wierszy. Oto one.
1.
„TRUIZM”
Widzę tej nocy
darowane dnie.
Słyszę w ciszy
zaanonsowane
duszą SŁOWA:
Heroicznie walcz
o siebie i kochaj!
Niech zdumiewa
Cię życie!
Nie waż się czasu
marnować!
2.
„(…) niestrudzona gra”
Flirt to taka niestrudzona gra.
Niepohamowana czułość
szukająca odzewu…
Dotyku rąk,
słownej pieszczoty…
3.
„EMINENCJE TANDETNE”
Kocham
poetyzowane (nie)wiersze.
Obdarte
z obleczeń apostrof
i metafor.
Kocham
EMINENCJE TANDETNE –
rytmicznej niedokładności –
wersów kalekich,
bezdźwięcznych –
języka średniego –
zatracone w rzeczywistości.
Kocham
“blokowce – mrówkowce”,
ROZKOPANE MYŚLI –
odległe jękobłyskom przeżycia lirycznego.
Świat przedmiotów.
Codzienną powszedniość!
Autor: Danuta Schmeling
Dzień dobry! W lipcowy dzień, taki jak ten proponuję Państwu wiersz o banalnym wręcz tytule: “Nikt”, zapraszam do czytania.
“Nikt”
Kiedy
traci się przyjaciół,
przychodzi zwątpienie.
Strach z oczami większymi
od skrzydeł motyla.
Topi nas wtedy smutek.
Łzy, których gęstość przenika
duszę. Centrum doczesności.
Świat nie wie,
czy płaczu i łez za dużo,
czy mroczności obciążającej
człowieka.
Mąk –
dynamicznych spazmów –
niesionych na wątłych ramionach
katolików i niekatolików.
Barkach współczesnych
Adamów osamotnionych w drodze,
ciągle jeszcze bez wstępu do nieba,
ale z nadzieją
na absolutne szczęście.
Tak mówił mi przyjaciel –
NIKT –
zabłąkany w sieci.
Autor: Danuta Schmeling
Vide: fot. net