Drodzy Czytelnicy bloga Ocal słowa… składam Wam najszczersze – noworoczne życzenia! Niech dobry Bóg i los wszystkim Państwu sprzyja, codziennie błogosławi i obłaskawia każdego zdrowiem, miłością, naręczem dobrych uczynków, powodzeniem – bogactwem ciała i ducha! Kłaniam się w ten SYLWESTROWY DZIEŃ, dołączając poetyckie co nieco. Przytulam!
NOWY – 2018 – ROK
Strzelił korek z butelki białego szampana.
Wije się wężem noc krzykliwa,
taneczna – ciemna.
Świat składa sobie życzenia
Nowym Rokiem – fajerwerków wyciem
i głośnym szlochem.
Wiwat, niech żyją marzenia!
Niech grudzień styczniem się zmienia!
W moim rodzinnym domu, jak niedawno wspominałam, przywiązywano wielką wagę do pustego miejsca przy wigilijnym stole. Ja też z wielką powagą, podtrzymuję tę tradycję, wraz z kładzeniem na talerzyku z siankiem figurki Dzieciątka Jezus i usytuowaniem jej w centralnej części stołu. Oczywiście zapalana jest przeze mnie biała świeca, której światło płonie na stole do końca wieczerzy… A wcześniej, nim goście zasiądą do stołu zastawionego uszkami i czerwonym, robionym na zakwasie – klarownym barszczem, rybą po grecku, karpiem w galarecie, zupą grzybową, kapustą z grochem, śledziami w śmietanie i w oleju, pierogami z kapustą i grzybami, ruskimi pierogami, chlebem, kompotem z suszonych śliwek i jabłek, kluskami z miodem, makiem, orzechami i bakaliami (makiełkami) – nieraz kutią – odmawiana jest modlitwa… Prosta, rozkochana w dobru i miłości do Boga, i każdego człowieka.
EWANGELIA MIŁOŚCI
Gdy staniesz
z białym
jak śnieg opłatkiem w ręce
przy:
matce i ojcu, córce, synu –
babci, dziadku,
cioci, wujku, stryju, stryjence –
siostrze, bracie, synowej, zięciu,
a także przed wnuczętami;
podziel się z nimi miłości szczerej słowami.
Niech dobro
i radość w sercach Twoich drogich bliskich zagości,
wygodnie się rozsiądzie przy wigilijnym stole
i głośno zakolęduje:
Cichą – grudniową nocą Bóg na świat przybywa,
by człowiecza rodzina była zbawiona
i szczęśliwa!
A wy aniołowie na harfie Panu przygrywajcie,
nowinę o Narodzeniu Pańskim
w Betlejem rozgłaszajcie.
Alleluja!
Niech niebo,
świat i ziemia cała po kresy świętują,
uczynią życie i człowieka lepszym.
Od dziecka zastanawiało mnie puste miejsce przy stole wigilijnym. Jaka jest jego symbolika i wyjątkowość? Rodzice tłumaczyli mi, że to miejsce dla zmarłych krewnych, potem, że dla strudzonego wędrowca. Ja sama wiele lat temu wymyśliłam swoją własną teorię na ten temat, której się niewzruszenie trzymam: puste miejsce przy wigilijnym stole w moich polskim domu jest dla tych, którzy dotknęli prawdy o Bogu, co przeminęli, lecz wspomnieniem i minioną miłością są przywiązani do Ziemi i swoich bliskich. Dlaczego? Żyję wiele długich lat i nigdy żaden strudzony wędrowiec nie zapukał do drzwi rodzinnego domu ani mojego mieszkania, choć wyczekiwałam go z radością i zaciekawieniem od dziecka; więc przemianowałam tę symbolikę na moją własną i niczego już w niej nie zmieniam. Mistycyzm tego wieczoru i tak zrobi swoje – stanie się przepowiadanym Ciałem.
POEZJA O SŁOWACH i MIŁOŚCI
Pstrokate słowa wznoszą się, to opadają na dno kawiarnianych filiżanek, niczym ptaki…
Amplitudą szeptu
i trzepotu skrzydeł
otrząsają się z nadmiaru wolności.
Bywa, że pierwszym i kolejnym –
pełnym łykiem,
z mocy miłości milczą,
bo mają prawo do pokoju –
niemówienia bzdur wśród pospólstwa.
Boją się pokuszenia
zacietrzewionej głupoty języka –
rebelii bez powodu.
Zmierzchu –
końca mądrości w sobie.
“(…) byśmy siedli pospołu…”
Pastorałką obwieszczę całemu światu, że Pan się narodził. Modlitwą wschodzącą pierwszą polską gwiazdką.
Opłatkiem na białym obrusie. Miłością, która nie udaje ludzkiego przywiązania. Tęsknotą za betlejemskim światłem i prawdą, która z nieba jest nam dana. Zaproszeniem do wigilijnego stołu byśmy siedli pospołu i cieszyli się, że jeszcze żyjemy. Trudzimy się życiem.
Życzę Wszystkim Czytelnikom bloga: Ocal słowa – wierszem i prozą – zdrowia, miłości, błogosławieństwa Dzieciątka Jezus, a tym, którym religia nie jest bliska – po prostu miłego wypoczynku…
KOLĘDA CHOJNOWSKO-LEGNICKA
Anioły
nie płaczcie w niebie.
Pan nie opuszcza was na wieki.
Ma do spełnienia mesjańskie zadanie:
otworzyć na całą ludzkość swoje dziecięce powieki
wydorośleć i przynieść światu radość, znieść pychę, zło i cierpienie.
Ma ofiarować z siebie
rozsiane po ziemi całej miłosierne zbawienie
i uczynić z nas dzieci Boga prawdziwego. Anioły
nie płaczcie w niebie.
Nie chcemy tego!
Pragniemy Waszego zrozumienia i litości.
My zwykli ludzie
stworzeni z grzechu pierworodnego
i z zaślepionej miłości,
szukamy światła – sfery czystości,
byśmy w niej przetrwali.
Powstali prawą duszą,
przestali być przez grzech zdeptani i mali.
Bezpańscy – zniewoleni.
A tego przecież nie chcielibyście bracia Anieli,
więc zaśpiewajcie z ludźmi w krąg:
Bóg się rodzi!
Niech zbawia się miłością świat cały dla Bożej i ludzkiej chwały!
Niech w Jezusie
powstanie betlejemskim światłem –
w strumieniach wód mądrości brodzi.
Uczyni świat błogosławionym –
w Narodzenie Pańskie
w Ziemi Judzkiej – świętej – prawdziwie wywyższonym!
Czas przedświąteczny goni do przodu jak oszalały, obowiązki skłaniają do większego wysiłku, a we mnie jakieś znużenie i lekka dezaprobata szumu wokół zbliżających się świąt Bożego Narodzenia. Zmęczenie materiału czy może zapaść duszy? Nie mam pojęcia, ale zbieram się w sobie, by wszystko “na medal” wpasowało się w schemat mojej rodziny, by każdy zaproszony gość czuł się w moim domu – w Boże Narodzenie – wyjątkowo i bardzo dobrze. By w końcu moja dusza rozbłysła światłem, radością i przekonaniem, że warto było poczynić wszelkie możliwe starania, by przywitać Syna Człowieczego po raz kolejny – może nie ostatni (?) – na tym świecie w kręgu ludzi, którzy nie są i nie byli mi nigdy obojętni.
Zamyślanka poetycka
Starzeją się we mnie myśli,
ulice, domy,
nawet serce.
Apokalipsa
czy naturalny bieg życia?
Antologia poetów współczesnych. Modlitwy. Edycja trzecia. – Wydawnictwo ASTRUM – w której znalazły się również moje wiersze. Zachęcam do czytania… Pozdrawiam.
Mistrzem tworzenia neologizmów w swojej twórczości był Miron Białoszewski, poeta, prozaik, dramatopisarz – mistrz kreacji świata realistycznego i turpizmu. Ale czy turpizm w literaturze jest niezbędnie konieczny? Czy ukazywanie brzydoty świata i języka to idealny sposób na połączenie z prozą, publicystyką i rozmiłowaną w pięknie poezją? Sądzę, że tak. Nie wszystko w życiu jest przecież “sterylnie” wyidealizowane, podniosłe – odległe od banału. Czytelnik powinien zetknąć się czasem z przestrzenią zewnętrznej prostoty i zwyczajności, by poczuć się jednym z najważniejszych pierwiastków makrokosmosu świata i literatury – świata, w którym człowiek nie jest iluzją, lecz zmaterializowaną, inteligentną cząstką różnorodnych puzzli tworzących ludzkość. Ciekawa jestem, jak ocenią Państwo moją dzisiejsza propozycję? W kanonach jakiej maniery artystycznej usytuują ten i kolejny wiersz?
P O E Z J A z B A N A Ł EM w T L E
“Poeta – akronim”
Doświadczam
pokusy pisania.
Znów słowa okładają mnie rózgą –
nie różdżką – po plecach,
bym z serca wyrzucił ukryte emocje.
Oplótł je metaforą.
Nadał im jakiś
oszlifowany
jubilerski charakter.
Poetyckim wersom –
“słowolepom” –
podarował nową jakość
mowy wiązanej
i życia.
Czyżby biczowanie bez grzechu?
Nie, nie!
Prowokacja
kontrolowanej erupcji wiersza
z podpisem – poeta akronim z SPP.
Burza serca i mózgu –
z zapisem nefometru,
elektrokardiogramu
i elektroencefalografu –
uwieczniona
na kartce białego papieru.
*** SPP – Stowarzyszenie Przyjaciół Poetów. (es – pe – pe)
“(…) Świat czasem bywa kurewsko baśniowy…”
Przestałem Cię szukać w tanich barach,
przesiąkniętych uryną.
W spelunkach i mordowniach cuchnących życiem.
Wolę poszukać miłości wolnej od cła
na zagonach nowobogackich osiedli.
W kawiarniach, gdzie za towarzystwo się nie płaci kuflem piwa…
i nie pije zawieszonej kawy.
Świat czasem bywa kurewsko baśniowy, a miłość nie zawsze jest
ucieczką w bagno. Dlatego wybieram niezwyczajność!
Poeta tak czasem ma,
bo wyrasta ponad banał zwyczajności… Żargon ulicy i domu.
Proponuję dziś Państwu do przemyślenia sentencje i aforyzmy; ciekawe czy Państwa zainteresują i zachwycą? Serdecznie pozdrawiam, życząc miłej – błogosławionej niedzieli, autorka bloga.
Nie szukam nieba na ziemi, szukam go w ludziach… Nieważne skąd pochodzą i jakim mówią językiem.
Pisanie jest odkrywaniem siebie i tylko siebie.
Są słowa, których nie powinno się otwierać ani kluczem, ani wytrychem. To słowa nienawiści…
Nieprawdą jest, że w świecie jaki znamy, nie ma miejsca dla każdego!
Sztuką jest przeżywanie własnego życia w taki sposób, by nie tracić czasu na przesadne analizowanie swoich słabszych dni i porażek. Każde doświadczenie zła, choroby czy triumfującego dobra jest przecież po coś.
Jeśli chcesz być poetą, bądź sobą, słowa traktuj poważnie, po ludzku!
Żyję teraźniejszością, łapiąc Boga za rękę, by nie pomylić drogi do Emaus.
Wolność nie powinna przekraczać w człowieku absurdalnych granic…
Każdy chciałby kochać życie ufnie, bez lęku. Przeżyć je bez zadrapań, skaleczeń – surowych ocen i krytyki ludzi…
Lepsze życie doprawione solą, proste i uniżone, niż przesłodzone i pozornie wywyższone…
W małżeństwie najważniejsza jest wspólnota losu i miłość moralna, i wierna.
Kochaj innych ludzi tak, by Twoja dusza i ciało nigdy nie były przeciw sobie.
Zazdrość lub zawiść czyni z człowieka ludzką karykaturę. Przykre, ale prawdziwe!
Miłość kieruje się prawem przyciągania, za to bezduszna zdrada – prawem odpychania.
A skoro życie mnie i Tobie się przydarzyło, spróbujmy pięknie żyć bez wygórowanych ambicji i oczekiwań. Bez kalkulowania, co się komu bardziej lub mniej opłaca.
Starość jest przywilejem, nie żadną karą… Dostrzegam w niej niewybredne piękno usankcjonowane czasem.
Moje życie jest jak drzewo utwardzone przez zdarzenia zatopione w minionym czasie…
Chciałabym Cię tak wielbić, Panie, by przyoblec się w miłość i godność daną mi z nieba.
Codzienność łączy ziemię z niebem, bo nie ma już granicy między zmartwychwstałym Bogiem a człowiekiem… Pięknego święta Miłosierdzia Bożego
Między niebem a ziemią jest zmartwychwstałe życie.
Życie należy traktować pryncypialnie z powagą godną Boga i człowieka.
Suplementuję się miłością i książkami… Zapachem życia…
Świat jest oparty na tajemnicy i autorytecie słowa, które nauczyło się być miłością i człowiekiem…
By nie utonąć w własnej pysze, prawdę należy utwierdzać, kłamstwo i fałszywe wyobrażenie o sobie gasić i piętnować…
Człowiek, który akceptuje w drugim człowieku niedoskonałości, wart jest jego przyjaźni i miłości.
Im mniej niedorzecznych tęsknot i pragnień, tym lepsza jakość życia.
Żyję teraźniejszością, łapiąc Boga za rękę, by nie pomylić drogi do Emaus.
Wjechał triumfalnie na osiołku do Jerozolimy, a świat na Jego cześć wiwatował, głośno wołając: Hosanna! – Błogosławiony!
Zaufanie to spełnione obietnice bez konieczności manipulowania cudzym sercem i uczuciami…
Szczęście jest wielomianem. Sumą jednomianów: szacunku, miłości, pokoju, empatii, dobra i … wolności ducha.
Życie każdego człowieka – nieważne czy chrześcijanina, czy ateisty – jest nieustanną drogą krzyżową zmierzającą do kresu tajemnicy.
Ujmowanie sobie szczęścia i dzielenie się nim z bliźnimi, jest wyrazem prawdziwego człowieczeństwa…
Kocham cię za moją małą nieskończoność… Życie moje powstałe z życia.
Dobro i miłość trzeba popierać, bo pozorów nazbyt wiele, a czasu coraz mniej i mniej…
Życie jest komunią duszy i ciała. Trwa tak długo, jak długo bije ludzkie serce.
Szacunek do drugiego człowieka przywraca życiu godność i nadaje mu blasku.
Szyderstwo jest marną kopią satyry…
Gdyby człowiek szanował świat, nie istniałyby konflikty ani wojny.
Zagubiony człowiek to ten, który nie jest z prawdy.
Sztuką jest tak żyć, by patrzeć na bliźnich z dołu – nie z góry. Pokornie, życzliwie, miłosiernie; bez szyderstwa i złośliwej ironii…
Kochaj swoje życie, bo żadnego innego nie masz.
Po kroplach miłości zostaje ślad.
Ogień rozpalony przez gniew zawsze sieje spustoszenie; przez miłość – wznieca nadzieję i dobro…
W życiu chodzi o nadanie znaczenia wszystkim chwilom wypełnionym dobrem i miłością.
Nawet jeśli bliscy i przyjaciele o nas zapomną, nie jesteśmy sami… Jest przy nas On.
Przytulę Cię dzisiaj zapachem bzu, garścią wspomnień i modlitwą. Znów – jak kiedyś – będziemy razem…
Daję Ci swoją ufność i roztropność. Czuwanie i gotowość na przedświt nowego…
Moje życiowe motto:
“Tak kochaj, aby miłość nie miała w sobie winy…” – Adela Stefanicka, moja Mama
Ostatni dni są dla mnie, jak dla wielu ludzi, okresem niebywałego zaangażowania się w dom i rodzinę. Przygotowywania do świąt Bożego Narodzenia – spędzają mi sen z powiek… i te ciągłe pytania: Jakie będą? Czy Ci, których ja obdaruję, będą z prezentów zadowoleni? Czy święta spełnią życzenia i marzenia tych, którzy wraz ze mną usiądą do wigilijnego stołu? I tak jest od wielu, wielu lat. Ale zamierzam coś z tym zrobić – zmodyfikować myślenie. Bo zdecydowanie za mało czasu poświęcam na sprawy duchowe. Na konfrontację z moim przeżyciami związanymi z tą sferą życia, która nas wycisza, wzmacnia i ubogaca od środka. Czy zostanę mniszką? Nie! Raczej poetką – filozofującą. Zapraszając do czytania, dziękuję za kolejne polubienia mojego bloga i nowych – wspaniałych Czytelników! Pozdrawiam – Ocal słowa.
***
Ten wiersz jest jak spróchniała kłoda. Wszystko w nim zbutwiałe od zgryzoty ciała, miłości bez żaru ognia – skrzydeł anioła.
*** Palą mnie puste, wyświechtane słowa. Ale nie chcę reinkarnacji, chcę odnowy człowieczeństwa i myśli w sobie.
NOWY – 2018 – ROK
