Wszystkim Czytelnikom bloga Ocal słowa – wierszem i prozą serdecznie dziękuję za to, że są Państwo ze mną na dobre i na złe. Jest nas wszystkich: 10.013 osób, co jest dla mnie bardzo miłą i radosną niespodzianką!
Po świecie literatury – spotkanie autorskie
Szanowni Państwo, mam przyjemność napisać kilka prostych zdań o spotkaniu z dziećmi – uczniami klasy 3 “A” – Szkoły Podstawowej nr 2 im. Bolesława Chrobrego w Jeleniej Górze, które odbyło się dnia 21 maja 2019 r. we wczesnych godzinach lekcyjnych. Niniejsze spotkanie miało charakter oficjalny, którego celem było przybliżenie jeleniogórskim uczniom (edukacji wczesnoszkolnej), jak wygląda praca poety – pisarza – twórcy i z czego wynikają różnice pomiędzy poezją i prozą… – oczywiście w bardzo uproszczonym, ale merytorycznym skrócie. Następnie krytycznej analizie literackiej poddano treść dwóch krótkich opowiadań : “Kim jest Zuzia?” i “Oswajanie, bajanie” pochodzących z utworu pt. “Tropicielka słów” oraz ukazanie ich walorów edukacyjnych i wychowawczych …
Za zaproszenie i przemiłe spotkanie dziękuję przede wszystkim organizatorce spotkania, wychowawcy klasy 3 “A'”, Pani mgr Małgorzacie Soból oraz uczennicom i uczniom ww. zespołu klasowego.
Pozorna uciecha!
Literatura jest po to, by nieść ludziom radość, ale także po to, by móc ich nauczyć dostrzegać w życiu rzeczy, które dalekie są od krwiożerczej polityki… – wszystkich tych sytuacji, które są z nią bardzo mocno powiązane… Również mnie… Nie znaczy to, że jestem skrajnie nieodpowiedzialną i lekceważę swoje obywatelskie i wyborcze obowiązki… Staram się wyjść naprzeciw oczekiwaniom mojego państwa i zawsze głosować zgodnie z własnym sumieniem, bez lekceważenia kogokolwiek. Wracając jednak do literatury, upatruję w niej zbawienną moc kojenia wewnętrznych rozterek i bólu, bo wszystko na tym świecie zaczęło się przecież od SŁOWA! Od razu zastrzegam sobie! Nie mam się za wszechwładnego Pana Boga. Jestem jedynie odtwórczynią zastałej rzeczywistości… i daleko mi do mistycyzmu, i sprawczej siły Stwórcy.
Autor – poeta i pisarz – to tylko zwyczajny człowiek uwikłany – nie wiedzieć czemu – w romans z wyobraźnią i fikcją udającą rzeczywistość… Pejzażysta, kreator, rzemieślnik słowa dyskretnie podszywający się pod podmiot liryczny lub podmiot epicki, choć podział tych literackich ról na co dzień – zapewniam – jest o wiele bardziej skomplikowany…
Zapraszam Państwa do chwili refleksji nad tym czym jest przeszłość i rzeczywistość wg mojej własnej – poetyckiej klasyfikacji… Nowym subskrybentom dziękuję za polubienie strony i czytanie moich utworów.
POEZJA
“Lirycznie – histerycznie”
Otrzyj łzy, DNIU!
Nie pora dąsać się i płakać.
Życie
to pełna nadziei przyszłość
po horyzont.
Towot dla duszy.
Przeszłość
to ciężka jak grobowy kamień
wieczność.
Gruda ziemi dla ciała. Pozorna uciecha!
Dwa bieguny
po obu stronach egzystencji.
Zegar i (bez)czas!
Chichot losu!
Chichot losu!
Paryż, 18 – 19 marca 2019
Vide: fot. priv.
Na moralnym zakręcie
Szanowni Państwo, uciekam od tematów polityki społecznej – jakiejkolwiek! – najdalej jak się tylko da, ale to, co się wydarzyło w ostatnim tygodniu w Polsce, spędza z moich powiek sen i burzy upragniony spokój… Film braci Marka
i Tomasza Sekielskich poraził moją wrażliwość, ale i także wymógł na mnie wiele pytań. Jak to możliwe, że człowiek stał się ofiarą własnych – nieokiełznanych – obrzydliwych żądz seksualnych, wykorzystując dzieci do ich zaspokajania? Dlaczego instynkt seksualny góruje nad ludzkim rozumem bardziej, niż cokolwiek inne? Naprawdę nie mam pojęcia. Wiem tylko, że pora robić czystki wśród pedofilów, bo jest ich dość spora liczba, także w grupach zawodowych nie mających nic a nic wspólnego z KK… Przykładnie karać i wsadzać do “paki” i, egzekwować wysokie odszkodowania dla ofiar procederu molestowania. Nie ma, zlituj się dla żadnego pedofila w Polsce, bez względu na to kim jest i jakie pełni społeczne funkcje! Mam także cichą nadzieję, że obu Panom M. i T. Sekielskim naprawdę chodziło o dobro ofiar, a nie o medialny szum wokół siebie, filmu i księży oskarżonych o pedofilię… – autorka bloga.
“Wyznanie ofiary”
Ja już nie mogę dłużej
z tym żyć…
Chować się przed ciemną przeszłością
skalaną nieswoją winą.
Tajemnicą kąsa mnie własne sumienie
i oprawcy dziki grzech
obdarty ze skrupułów,
w koszmarnych snach wyciągający rękę
po moją dawną (dziecięcą) ufność i niewinność.
Jest we mnie wstyd,
Jest we mnie strach.
Boję się jasności.
Boję się prawdy.
Boję się ludzkich języków.
Nie chcę być ciągle ofiarą
złej miłości!
PRZEMILCZANIA!
Vide: fot. priv.
Więzy miłości
Witam ponownie, by poczęstować Państwa prozą. Będzie to dalszy ciąg historii Alexandra, pięknego paryżanina, którego los niespodziewanie zetknął z młodą, ambitną studentką romanistyki – Isadorą… Zapraszam do czytania miniatury epickiej pt. PARYSKI KOCHANEK.
Jesteś tego pewny? – epizod pierwszy
Alexander szukał w Isadorze tego, czego nie potrafił odnaleźć w kobietach z przeszłości. Spokoju, powściągliwości i miłości bez reglamentacji. Prawdziwej, bez udawanych orgazmów – wymuszonych jęków rozkoszy. Ale czy taki pierwowzór kobiety we współczesnym, zakłamanym świecie istnieje? Czy można Isadorze zaufać i powierzyć jej własne jestestwo, by wspólnymi siłami dojść do nieograniczonej żadnym fałszem i obłudą radości, a przy odrobinie szczęścia – kresu wspólnie przeżytego losu; bez wyrafinowanych gierek i oszustw dla zaspokojenia własnych – egoistycznych zachcianek. Te i inne pytania nie dawały Alexandrowi spokoju.
Tęsknił za Polką i coraz bardziej czuł się emocjonalnie z nią związany… Miał w życiu niewiele kobiet, ale te, z którymi był, nie kochały go tak, jakby tego pragnął. Szczerze, bez przybierania teatralnych póz i fałszywych zapewnień, że jest wspaniale – choć serce i rozsądek podpowiadały, że nie jest.
Od sobotniego świtu nastrajał się pesymistycznie do własnego życia, choć w głębi duszy marzył o Isadorze i takiej miłości oraz egzystencji, które dałaby jemu i jego wybrance poczucie spełnienia oraz satysfakcji, gdy nagle z porannego marazmu i rozpamiętywania przeszłości, i przyszłości wyrwał go zachrypnięty głos matki, który strofował domowników za pozostawiony po śniadaniu bałagan w kuchni.
– Chłopaki! Jak mam z wami w zgodzie i w harmonii żyć, skoro zapominacie o tym, że jestem zmęczona po ostrym dyżurze w szpitalu i wypadałoby po sobie posprzątać, i pozwolić mi na dłuższy odpoczynek! – rzucała złością na prawo i na lewo podenerwowana Coletta.
Alexander, bagatelizując uwagi matki, udał się do swojego pokoju, podszedł do aparatu telefonicznego i bez dłuższego namysłu wykręcił kierunkowy numer do Polski. Jeszcze tylko kilka cyfr i będzie mógł wreszcie powiedzieć ukochanej o tym, o czym od tygodnia rozmyślał:
– Isadoro, Isadoro, witaj kochanie! – mówił do słuchawki telefonu tak szybko, jakby się bał, że za chwilę połączenie z Polską zostanie zerwane, po czym bezceremonialnie dodał:
– Co myślisz o tym, żebym przyleciał w następnym tygodniu na weekend do Wrocławia? Chciałbym wreszcie poznać miasto i kraj, w których żyje i mieszka moja ukochana Isadora.
Dziewczyna, zaskoczona propozycją chłopaka, bez namysłu rzekła:
– Do Wrocławia? Na weekend?
Jej zdziwienie było tak wielkie, jak wielka była odległość – czasoprzestrzeń – w której oboje kochankowie żyli i społecznie funkcjonowali. Głos łamał się jej ze wzruszenia i przycichał z każdą minutą rozmowy. Zgodziła się, choć na spotkanie z Alexandrem w Polsce nie była w żaden sposób mentalnie przygotowana. Aby nie zniechęcić do siebie podekscytowanego sytuacją chłopaka, nieśmiało zapytała:
– Alexandrze, jesteś tego pewny? – ale nie usłyszała od niego żadnej odpowiedzi, bowiem z niewiadomych przyczyn połączenie telefoniczne między Paryżem a Wrocławiem zostało przerwane ciszą zapowiadającą ponowną rozłąkę.
Autor: Danuta Schmeling
Vide: fot. 1. – pixabay, 2. priv.
Zastanówmy się razem
Zagajenie:
Dzisiejszy świat – mam wrażenie – moralnie stacza się w czeluści duchowego chaosu. Materializm niemal całkowicie zawładnął umysłami ludzi, czyniąc z nich korporacyjnych – współczesnych niewolników, pozbawionych czasu na normalne, radosne życie. Niewolników własnych żądz: kariery, posiadania (najlepiej stosu) pieniędzy, seksu, sławy po trupach – dobrobytu skrojonego na miarę przekombinowanych potrzeb: „rozpusty cielesnej i patologicznych ambicji”.
A co z prostymi obywatelami tej Ziemi, których nikt nie pyta o zgodę na samounicestwienie i śmierć cywilizacyjną, a którzy wyznają wartości wyniesione z rodzinnych domów: wierzą w Boga, sens miłości, zdrowe relacje pomiędzy ludźmi – koleżeństwo, przyjaźń, rodzinę z jasno określonymi priorytetami i wyłącznie jej poświęconym czasem? Nie wiem, choć serce mi się łamie z żalu na myśl, że bezsens i fałszywie pojętą wolność osobistą i społeczną tak wysoko się we współczesnym świecie ceni… i hołubi.
(Nie)zgubne pytania
Komu jestem potrzebny?
Kto mi na to uczciwie odpowie?
Jak mam żyć,
by nie czuć się niewolnikiem świata
i własnych, frustrujących ambicji
rodzących się w głowie?
Jak mam czuć się wolnym,
gdy zewsząd jestem obserwowany –
manipulowany?
Jak mam cieszyć się miłością
i osobistą wolnością,
skoro ich obraz jest
przez złych ludzi
bestialsko fałszowany?
Vide: fot. priv.
Ulewne smutki
Gdyby nie miłość do literatury i pisanie, zatopiłabym się w rozpaczy. A ja nie chcę tonąć. Pragnę cieszyć się życiem do ostatniego przebudzenia. Do ostatniego tchu oddanego widzialnemu światu i niewidzialnemu Bogu.
LIRYKA OSOBISTA
Mamo i Tato!
Daliście mi życie.
Wywołaliście na świat po imieniu.
Bym żyła w blasku
Waszej serdecznej troski,
nigdy w przygnębiającym lęku
ani w dobra cieniu.
Ofiarowaliście mi
wiele cennego czasu,
pełnego nauk i mądrości.
Żebym wytrwała
w przeciwnościach losu –
szanując Pana Boga
oraz spotkanych na drodze życia ludzi –
w imię zmartwychwstałej miłości.
Dzisiaj
dom bez Was smutkiem obejmuję,
choć wiem, że nie powinnam smucić się
ani gorzko płakać.
Po doświadczeniu
od Was wielkiej miłości i dobroci,
nigdy Was nie zapomnę…
i obiecuję, że w niszczącą serce
i umysł rozpacz
nie będę świadomie się staczać!
(***)
Nie grzęźnij w ulewnych smutkach.
Ucz się siebie od nowa.
Od prapoczątku,
którego nie pamiętasz.
Po bujnie rozkwitłą dorosłość –
wschody i zachody życia.
Vide: fot. priv.
Paryski kochanek
Dzisiaj zaproponuję Państwu coś z prozy. Miniaturkę epicką z Paryżem i miłością w tle. Ponadto serdecznie dziękuję nowym subskrybentom za polubienie mojego bloga. Miłego czytania… – autorka.
PARYSKI KOCHANEK
Paryż często zaskakiwał ją swoim pięknem. Wabił architekturą, kawiarenkami i restauracjami. Isadora kocha to miasto, od kiedy sięga pamięcią. To dlatego z taką przyjemnością postanowiła ponownie je odwiedzić. Zachłysnąć się zapachem paryskich ulic, bulwarów, skwerów i Sekwany wijącej się krętą taflą wzdłuż rozwlekłego – nowoczesnego – miasta.
Dzisiaj znów uległa jego czarowi, jak wtedy, gdy po raz pierwszy stanęła na Polach Elizejskich niedaleko Łuku Tryumfalnego… To właśnie tam zwróciła uwagę na Alexandra, chłopaka z piękną twarzą i czarnym – jednodniowym zarostem; oczami koloru grafitowego nieba i smukłą sylwetką modela.
Pamiętała, że zakochała się w nim bez pamięci od pierwszego wejrzenia, choć mignął jej przed oczami zaledwie kilka sekund. Taki wytworny i imponująco atrakcyjny… – tajemniczy przechodzień. A on mijając ją na ulicy, nie rzucił na nią nawet przelotnego spojrzenia, jakby ona – Isadora – była nierealną, przeźroczystą dziewczyną.
A potem zdarzył się cud i tych dwoje wpadło na siebie po raz drugi… i jak w każdej romansowej historii bywa, ich znajomość rozkwitła w scenerii wielkiego miasta niczym wiosenne pąki żonkili i konwalii tak bardzo lubiane i popularne we Francji.
Spotykali się najczęściej w Dzielnicy Łacińskiej, by w aranżacji bulwaru Saint-Michel spędzić ze sobą miło czas i wypić pyszną kawę. A kim był tajemniczy Francuz? Alexander, bo o nim w tej opowieści mowa, gdy się oboje poznali, był studentem Sorbony, zdolnym, pracowitym młodym człowiekiem; synem lekarzy pracujących w jednej z tutejszych paryskich klinik – niestety nieco wyniosłym i zarozumiałym, ale to szczegół… Może dlatego, że czuł się kimś lepszym od Isadory pochodzącej przecież ze wschodniej – pozornie tylko – zapyziałej Europy. Lecz on o tym nie wiedział. Nie miał w ogóle zielonego pojęcia o Polsce i jej mieszkańcach, a w rozmowach o ojczyźnie dziewczyny i jej rodakach kierował się zasłyszanymi i powtarzanymi przez siebie, i swoich rodaków – stereotypami. Ich przyjacielski związek z czasem przemienił się w romans. On pokochał ją. Ona pokochała jego. Taki organiczny odruch zainteresowania płcią odmienną przypisywany instynktowi zaspokojenia intelektualnych i seksualnych potrzeb. “Miłość na zabój” nie mieściła się jednak w wydłużonej perspektywie czasowej tych dwojga, ponieważ dziewczynie powoli kończył się sześciomiesięczny kontrakt ze szkołą, gdzie praktykowała jako stypendystka… Ale oboje obiecali o sobie pamiętać: dzwonić i pisać do siebie SMS-y, i e-maile. Spotykać się raz na dwa miesiące w Paryżu przy fontannie świętego Michała, by kontynuować swoją nietuzinkową znajomość i XXI wieczną miłość.
Autor: Danuta Schmeling 
Vide: fot. 1. – 2. priv.
Odpowiednie słowa
Znów jestem dzisiaj z Państwem po dwutygodniowym pobycie w Paryżu. Ale myślałam codziennie o Państwu i moim blogu, i pisałam. Oto jeden z wierszy napisany we Francji.
“Naga prawda”
Są chwile,
kiedy człowiek gorzko
nad swym losem (w ukryciu) płacze.
Jedyne życie w gorycz
cierpienia przemienia.
Są chwile,
kiedy człowiek do serc
ludzkich głośno kołacze,
by pozbyć się ucisku duszy:
smutku i samotności brzemienia!
Są chwile,
gdy miłość
różanym zapachem kusi nas i osacza.
Nadając naszemu życiu znaczenia siły
i mocarnej potęgi.
Są chwile,
gdy człowiek judaszową niewiernością
miłość w pył ziemi obraca.
Zniżając swoje i cudze życie
do poziomu piekielnej udręki.
Są chwile,
kiedy życie nabiera dobrego smaku
i prawdziwego sensu.
Kłamstwo mając za nic,
zło niszcząc wytrwale.
Są chwile,
kiedy ludzie prawdę
i uczciwość traktują po Bożemu.
Niegodziwość i podłość
topiąc w dziejów świata
globalnym kanale.
Danuta Schmeling
Paryż, 25 – 26 kwietnia 2019
Vide: 1. – fot. – priv. 2. fot. – pixabay
