Przed wielu, wielu laty marzyłam o mini kapliczce i oto moje marzenie spełniło się. Mam małą – skromną, pośród winorośli; świątynię zmartwychwstałej miłości, która dodaje mi skrzydeł… Tam czerpię energię i siły do życia, i do pisania.

LIRYKA

„HYMN MIŁOŚCI”

Sławię Cię,
Stwórco świata!
Panie mój i Zbawicielu.
Czczę Cię moimi wierszami,
jak czciło Cię przede mną poetów wielu,
choćby Jan z Czarnolasu, 
piszący:
“Czego chcesz od nas Panie,
za Twe hojne dary?”
Albo
“(…) wszędy pełno Ciebie!”

A ja Cię wielbię, Panie, 
słowami jeszcze na polskiej Ziemi,
nie w rozanielonym, błękitnym niebie,
gdyż jeszcze jestem w drodze…
Zginam kolana przed Tobą,
Panie mój i, Boże!

Autor: Danuta Schmeling

 Vide: fot. 1. i 2. priv.

Zapraszam na chwilę zapomnienia – autorka bloga! 

“ECHO DUSZY”

“ŻYCIE TO NIE TEATR”
tak pisał znany poeta. 
(Nie)zwyczajny – 
wielki – człowiek,
tworzący swoją
filozofię 
bytu.

Budujący dom 
na piaskowej skale,
z trudem podtrzymujący 
zadurzone w miłości, 
wykpione przez
przewrotny los – 
życie.

Świat ukryty za horyzontem
planet, krążący po tej samej, 
co bezgrzeszne – poetyckie niebo – 
niewidzialnej orbicie…

ON i ja –
ja i ON – 
to klasyczny splot 
papierowych emocji ECHO 
i codzienności mojej, 
i Jego, 
bijący – od czasu do czasu – 
z zatraceniem głupiego serca,
(u)haftowany dzikimi słowami 
metaforyczny dzwon.

Krzyk serca, 
tęsknota za kobieco-męskimi 
marzeniami,
łkanie rwącej 
jak górski strumień – DUSZY,
eksplozja (nie)modnymi, 
pospolitymi rymami…

Więcej:
erupcja myśli kontrolowana,
czyjaś 
– nasza historia 
w bezimiennym zeszycie 
po łyku pierwszej, kolejnej kawy – 
pośpiesznie – 
(nie)byle jak zapisana.
Ukryta za wersów błękitnymi liniami.
Echo! 
Echo! 
Echo! 
Powtórzone wielokrotnie
słodko-gorzkimi słowami.

Chojnów, 19 lipca 2019 r.

Vide: * fraza –  Życie to nie teatr” – Edward Stachura, fot. priv.

Dobry wieczór!

Podzielę się z Państwem rodzinną niespodzianką, otóż moja córka Michalina, Polka z urodzenia, Francuzka z wyboru, postanowiła pójść w moje ślady i uprawiać poezję, oto jej debiut literacki:

1.

UPADEK

Włos 
włosowi nierówny.

Dumą napawa mnie fakt, że nawiązałam współpracę z warszawskim czasopismem literacko-kulturalnym: “Moja Przestrzeń Kultury” oraz z jego redaktorem naczelnym, którym jest warszawianin – człowiek z pisarskim i dziennikarskim zacięciem, wielki propagator i miłośnik twórczości Marka Hłaski – Jarosław Hebel.

P O E Z J A  K O N F E S Y J N A

Szukałam Cię w muzyce, 
w poezji.

W słowotoku 
czułości i miłości,
a nawet w zdolności 
przebaczania…

Szukałam Cię w kwiatach,                                                                                               w ptasich chmurach.                                                                                                                   Na łąkach…

Dzisiaj Czytelnikom mojego bloga poddaję pod rozwagę wiersz o poetach… Jak się Państwu wydaje, jest w nim odrobina prawdy?

My poeci, 
żyjemy pozornie dla siebie.
Mimo upływu lat ciągle Ci sami.
Z naszych dziejów utkany stan 
rozumnego trwania:
początek i niedoczekanie.

Vide: fot. priv.

Moje życie jest w nieustannym potrzasku śmierci, wczoraj pożegnałam mojego ukochanego wujka Herberta Jana, szwagra mojego śp. Taty… A jeszcze niedawno, wspominałam wraz Nim i moimi krewnymi, mojego zmarłego Ojca. Czy to fatum? Ależ skąd! To tylko fortuna zatacza krąg i bezlitośnie zabiera tych, którym sądzone było odejść.

Oczywiście była to dla mnie kolejna lekcja pokory i potwierdzania faktu, że rodzina to świętość, a pokrewieństwo i więzy krwi stanowią podstawę mojego i krewnych bytu. Mam wspaniałe kuzynki ze strony rodziny Taty  (jego zmarłych sióstr
i braci), które bardzo szanuję i kocham, i z duma mogę powiedzieć, że mimo tragicznych okoliczności, miło mi było się z nimi spotkać na ceremonii pogrzebu Wujka i na stypie, na które wraz z małżonkiem zostałam zaproszona.

Jestem dumna, że tworzymy druga generację naszego rodzinnego klanu, a i trzecia dorasta, by w przyszłości po nas przejąć obowiązek scalania rodziny i podtrzymywania kontaktów i więzi…. Im dedykuję ten skromny wiersz i Wszystkim tym Państwu, których los zmusił do pożegnania na zawsze kogoś ukochanego – bliskiego.

L i r y k a ( żałobna )

“Ostatnie wyznanie”

Poniósł mnie przed północą wiatr w kierunku nieba,

chociaż odchodzić wcale nie zamierzałem.

Ostatkiem tchu trzymałem się ziemi, 

Bo zostać z Wami 

– dzieci, wnuczęta – 

jak najdłużej chciałem.

Z pokorą jednak przyjąłem Boże wezwanie.

Spojrzawszy ostatni raz na Córki mojej załzawione lico.

Wsparłszy się na ramieniu Anioła Stróża 

odpowiedziałem Bogu:

– Jestem na rozkazy, Panie! 

Idę w stronę Światła niebieską alejką – dębową ulicą.

I z góry spojrzałem raz jeszcze na mój ziemski dom w Białej,

i pokoik na piętrze,

by wchłonąć wspomnienia przeżytej z Wami miłości,

śpiew ptasząt,

budzących mnie za życia na świecie

oraz zapach kwitnących, polnych kwiatów…

Wszystko to zabrałem z sobą,

lecz… łzę  jedną skryłem pod prawą powieką, 

na czas naszego ostatniego pożegnania.

Gdziekolwiek będę, 

bo przecież będę żył dla nieba.

Obiecuję wyjednywać Wam łaski

u Miłosiernego Pana!

Wasz Tato – Herbert!

 

Vide: fot.priv.

 

 

 

To już miesiąc jak mieszkam w domu, w którym się wychowałam i nabrałam szlifów jako człowiek…Oczywiście bywam spokojna, choć czasem przytłaczają mnie wspomnienia… i wtedy uronię łzę, bo za rodzicami i dobrym życiem (za ich sprawą) trudno nie zapłakać… Ale to nie jest czarna rozpacz, jaka dopadła mnie po śmierci Mamy… Śmierć Taty przeżywam inaczej, jakby mądrzej i dojrzalej… bez oskarżania Boga ( i złego losu), że oddzielił mnie od ukochanej osoby. Ale przyznaję się bez bicia, że  przy grobie Taty – wymiękam, jak mawia moja wnuczka Maja, i popłakuję w rękaw, by zrzucić z siebie ciężar pustki i tęsknoty za człowiekiem, który był mi bardzo, bardzo bliski, podobnie jak nieodżałowana Mama…Na szczęście mam wokół ludzi, których znam od zawsze, moich sąsiadów i ich dzieci oraz wnuki, których obecność podnosi mnie na duchu … Jestem tu swoja… – żadna tam, “madame” – poetka, pisarka… z czego się cieszę. Wynoszenie się samej na wyżyny Parnasu mnie onieśmiela i bardzo śmieszy, bowiem jestem skromną – zwyczajną kobietą, z dystansem do siebie i tego co robię, nie muszę pozować na wyjątkową osobę, bo jest mi to do szczęścia mało potrzebne… Nie znoszę próżniaczych – egoistycznych gierek. Witam nowych subskrybentów i dziękuję, że są Państwo ze mną na dobre i złe!  Zapraszam do czytania. Dzisiaj będzie i poezja, i proza…  – wiersz i kolejny epizod z miniatury epickiej PARYSKI KOCHANEK…

 POEZJA I PROZA

1.

Moje życie posiwiało,

przybrało kształt dojrzalej kobiecości,

smakuje jak francuskie wino i dobry wiersz,

jak mój mąż i pisanie.

Moje życie przejaśniało dobrem

i nie ma już dławiących duszę palpitacji.

Cieszy się pachnącym latem i błogim spokojem, szczęśliwy domem

i wesołą kompanią mądrych, i życzliwych sąsiadów…

2.

Gość w dom… – epizod trzeci

Mieszkanie Isadory zrobiło na przystojnym Francuzie niemałe wrażenie. Widać w nim było dobry gust i rękę kobiety – estetki…
I choć Alexander przebywał w jego wnętrzu krótką chwilę, zachowywał się w nim na tyle swobodnie, by nie odczuwać onieśmielenia, a tym bardziej niemądrego zawstydzenia.

–  Isadoro, kochanie, czy mogłabyś mi wskazać pokój gościnny, łazienkę i WC ? – zagadnął dziewczynę Alexander.

–  Oczywiście, że mogę – odpowiedziała grzecznie. – Zacznę od początku: po prawej stronie masz pokój gościnny, który jest wyłącznie do twojej dyspozycji, na wprost:  łazienkę i WC, zaś po lewej stronie mieści się pokój dzienny oraz mój gabinet
i sypialnia… – wyrecytowała jednym tchem, niczym studentka podczas ważnego egzaminu semestralnego. Rozgość się i czuj się tak, jakbyś był u siebie w paryskim domu!

– Dziękuję – wyszeptał półgłosem Alexander i czym prędzej przeniósł swój pokaźny bagaż z przedpokoju do pokoju gościnnego,
a potem bez skrępowania udał się do łazienki, by wziąć szybki prysznic.

W tym czasie Isadora nakrywała do stołu, aby poczęstować gościa przekąską i tradycyjnym polskim obiadem z lampką wytrawnego, niekoniecznie francuskiego wina. Dała sobie trzy kwadranse na ogarnięcie siebie i posiłku. Miała bowiem zamiar po Alexandrze odświeżyć swoje ciało i zadbać o jego wygląd, a nowe ciuchy, jak również delikatny makijaż, miały jej w tym dopomóc. Cisza przerywana szumem wody nurkującej w odpływie brodzika sygnalizowała, że Francuz zmywa z siebie ślady samolotowej podróży i zmęczenia.

– Alexandrze, długo jeszcze będziesz zajmował łazienkę? – wyrzuciła z siebie zniecierpliwiona Isadora.

– Za chwilę wychodzę, kochanie. – A które są moje ręczniki? – pośpiesznie dodał. Jego męski głos, dobiegający z wnętrza małego pomieszczenia, burzył monotonną ciszę jej wrocławskiego mieszkania. – Ręczniki masz w ażurowej szafce, wiszącej po prawej stronie umywalki – odpowiedziała, zaskoczona kolejnym pytaniem. Ale nie miała mu za złe, że dociekliwie pyta, w końcu to prawo każdego wyjątkowego gościa.

Gdy Alexander opuścił łazienkę i udał się do swojego pokoju, Isadora skorzystała z okazji i zadbała o swoje ciało oraz wygląd. Jej myśli skupiały się na osobie obcokrajowca. Była ciekawa jego pierwszych wrażeń z pobytu w Polsce. Jeszcze tylko mgiełka dobrych perfum i będzie gotowa na oficjalną część spotkania.

Spojrzawszy na zegar, udała się do kuchni, by wreszcie wypełnić honory pani domu… Odgrzewanie wcześniej przygotowywanego posiłku nie zajęło jej wiele czasu, dlatego z przyjemnością przeniosła wszystko na uprzednio nakryty i przystrojony stół,
i poprosiła ukochanego gościa do jadalni.

  – Halo, kochanie! Zapraszam na posiłek. Przejdź, proszę do jadalni – rzekła zdecydowanym głosem, jakby się bała, że przyciszony głos rozejdzie się echem po wielkim mieszkaniu, bez zainteresowania jej chłopka.

– Już idę!  I wyszedł, piękny, i pachnący ubrany w markowe ciuchy kupione w jednym z tych sklepów, do których przeciętniacy raczej nie zachodzą.

– Wow, jak Ty pięknie wyglądasz! – wpatrując się w Alexandra, wręcz wykrzyczała. A on niespodziewanie podszedł do niej, odsunął krzesło, by Isadora zajęła miejsce i przysunął ją do stołu, po czym sam udał się na swoje miejsce i  nie spuszczając oczu z ukochanej, kontynuował rozmowę. A pachniał po prostu bajecznie!

– Naprawdę uważasz, ze wyglądam pięknie? – Właśnie tak uważam – odpowiedziała przyciszonym głosem, jakby się bała, że za dużo powiedziała… Tej nastrojowej – łapiącej za serce – sytuacji dodawał wykwintnego smaczku przyozdobiony białym obrusem, polnymi kwiatami, stół z polskimi potrawami, które na tle kolorowych kwiatów prezentowały się naprawdę  czarująco i wspaniale.

– Proszę, częstuj się! – dziewczyna zachęcała Alexandra do konsumpcji. – Sama wszystko, kochanie przygotowałaś?  – zarzucił Isadorę pytaniem Alex, by zrzucić z siebie ciężar ukrywanej tremy…

– Oczywiście, że sama. Gospodyni, pani Aldonie, dałam na czas twojego pobytu w Polsce – wolne. A ta dziękując mi, z radością udała się do swojego domu w niedaleko oddalonej od Wrocławia – Legnicy, miasta słynącego przede wszystkim z imprezy kulturalnej Satyrykon… i wymuszonego  przed laty romansu jego mieszkańców z wojskami radzieckimi.

 Danuta Schmeling

Vide: 1. fot. priv. – 2. fot. autorstwa Joanny Michałkiewicz